you know you love it!

you know you love it!

Lunes, Hulyo 11, 2011

ALLAN and DAN

Nakapasok ako ng trabaho sa Abqaiq Saudi Aramco, Saudi Arabia dahil tinulungan ako ng isang bading. Nagpapasalamat din ako dahil tinulungan niya ako, pero hindi ko akalain na yung pagtulong niya sa akin ay may kapalit. Dahil tinulungan niya ako, pinagbigyan ko rin siya, pero hindi ko gusto dahil mayroon din naman siyang boyfriend na pinoy at ayoko ko namang sabihin na mang-aagaw ako dahil sampid lang ako at isa pa, hindi ko gusto ang ginawa niya dahil isa, dalawa dapat tama na, pero ang sinangkalang tinulungan niya ako ay dapat na pagbigyan ko. Hindi naman dapat yun di ba? Pag nakatulong ka sa kapwa mo, dapat huwag kang maghintay na ganti dahil balang araw, mangyari din sa iyo yun, di ba? Umalis ako doon dahil hindi ko gusto ang nangyari at isa pa, yung mga pinoy na kasama ko, mga konsintidor, hindi man lang pagsabihan yung isa, pero may mga dahilan pa kung bakit ako umalis sa accommodation namin.
Noong nagtrabaho ako sa Abqaiq Aramco, marami rin akong naging kaibigan at nakilala. Marami din akong mga kasamang pinoy na mga ibang Contractor kaya siguro malapit sila sa akin dahil ako ang secretary ng Manager at saka masayahin kasi akong tao at marunong makisama sa kapwa. Kaya kung minsan hindi ko alam kung kanino akong grupo sasama dahil puro okey naman ang pakisama nila sa akin. Pero sa pagbarkada ko sa kanila may isang karanasan ako na hindi rin nila alam. Maski umalis na ako doon, walang nakaalam.
Mga isang buwan palang siguro ako doon sa pinapasukan ko at medyo marami na akong nakilalang mga pinoy na contractor na kasamahan ko sa trabaho. Okey naman ang pakisama nila. Isa na doon si Alan. Isa siyang janitor o matawag nating siya ang taga-linis sa office namin at siya yung inuutus-utusan sa office.
Medyo iba siya sa kanila, dahil medyo tahimik at kung minsan nag-sosolo, pero nakikisama naman din paminsan-minsan. May hitsura naman din siya, medyo brown ang kulay niya medyo chabby ang katawan niya pero wala naman siyang tiyan. Conscious din siya sa katawan. Kung minsan, napapansin ko rin si Alan na nakatitig sa akin, pero hindi ko pinapansin yun, akala ko yung tinging normal lang. Pero parang medyo naawa din ako sa kanya, hindi sa kung ano-ano, dahil nagkwentuhan din kami sa buhay-buhay. May asawa siya at isang anak. Kaya lang, pag-contractor ka, ang liit ng sweldo mo (pero may iba namang na contractor na medyo maganda ang sweldo rin) kaya kung minsan nagtitiis na lang yung iba. At isa pa, isang janitor lang ang napasukan niya. Sabi ko sa kanya kung gusto ba niyang umasenso, kailangang magsumikap siya. Sabi ko sa kanya na pag tapos na siya sa mga gawain niya, pumunta na lang siya sa office at tuturuan ko siya sa office na gawain pati sa pa-operate ng computer.
Actually, dalawa lang kami sa office ng amo ko dahil portable office lang yung opisina namin. Medyo katamtaman din naman ang laki ng office namin, hindi maliit at hindi rin malaki. Kaya pag-tuwing tanghali, pumupunta siya sa office at nag-pra-practice ng computer. Medyo malapit siya sa akin at okey naman ding makisama at kung minsan nagbibiruan kami, yung bang birong normal. Minsan nga inaakap-akap ko yun siyang patalikod at sabihin ko sa kanya na ang bango naman niya. Sa totoo lang, malinis lagi si Alan. May pang trabaho siyang damit at pagkatapos niyang maglinis, nagbibihis siya dahil siya rin yung helper sa office namin at laging nagpabango, kaya binibiro ko siya na siguro pagbabae siya, ang sarap papakin dahil laging nanghalimuyak sa bango. Kung minsan, kunwari hinalikan ko sa pisngi, yung pabiro lang, pero hindi naman siya pumapalag pag inakap ko yun lang. Mapagbiro din siya. Minsan, habang nag-operate ako sa computer, bigla na lang akong inaakap dahil nakatalikod ako habang naupo at nag-operate ng computer.
Habang nag-operate ako sa computer, bigla na lang niya akong niyakap at hinalikan sa pisngi at sabay dakot sa harapan ko. Pero pinabayaan ko lang siya dahil akala ko biro, dahil sa experience ko na rin, minsan sa mga barkadang lalaki, kung minsan biro-biro lang kaya pinabayaan ko siya. Habang nakaakap sa akin yung kamay naman niya ay panay himas sa harapan ko ng padiin. Sige pa rin ang pag-operate ko sa computer. Sa isip ko, magsasawa din siya dahil hindi naman ako umalma. Kasi, kung minsan kasi, pag-against ka the more na gagawin sa iyo, kaya ako, hindi ko na lang pinansin. Pero naramdaman ko na tinigasan ako dahil, maski sino naman siguro pag-ganoon ang ginawa na matagal hinihimas-himas ang harapan mo, siguro maski sinong lalake, titigasan din siguro, e parang binabate na ang alaga ko pero nasa loob pa rin ng pantaloon. Hindi nagtagal, binubuksan na ang zipper ng pantalon ko. Doon na ako medyo na bigla.
Dan : Hoy!!!! Anong pinagagawa mo ha? (Medyo dito na ako napalag pero nabuksan na ang zipper ko at nakapasok na yung kamay pero andoon pa sa ibabaw ng underwear ko pero nakahawak na siya sa sandata ko.)
Alan : SssssT!!!..huwag kang maingay! Di ba gusto mo?
Dan : Gago ka ha! Walang ganyanan!
Hinila niya ang inupuan ko doon sa may malapit sa bintana (dahil yung bintana namin ay jalousy type) para makita yung kung sino ang dumating.
Dan : Lan, anong ginagawa mo (medyo kalmado ako). Baka may biglang pumasok at makikita tayo.
Alan : Wala, walang mga tao dyan sa kabila, andoon sila sa site kaya tayong dalawa lang ang andito. Kita mo, tinigasan din ako sa iyo.
Pinasok na niya ng pilit yung kamay niya sa loob maski medyo pinigilan ko. Lalo tuloy ng mahigpit niyang hinawakan ang alaga ko.
Alan : Sige batihin na lang natin, alam kong libog na libog ka na rin, Yan ang katibayan o. (Sabay labas sa alaga ngayong hawak-hawak na niya ito).
Hindi na ako kumibo dahil tinigasan na rin ako. Total kami lang namang dalawa sa office e di sige ituloy na lang. Hinila niya ng kunting ang pantalon ko ng pababa para hindi ako mahihirapan. Pero nahihirapan pa rin siya sa position ko dahil nakaupo ako.
Alan : Tumayo ka na lang nga para hindi ako mahihirapan.
Tumayo na lang ako at binaba niya ang pantalon ko pati siya din, binaba na ang pantaloon niya kaya, habang binabati ako, nagbabati rin siya sa sarili. Wala din akong choice dahil nalibugan na rin ako. Tumitingin din ako sa bintana baka hindi niya mapansin na may dumarating, mahirap na. Alam namang bawal itong mga itong klasing sex sa Saudi Arabia.
Dan : Shhhhhhhhhiiiiiiiiiiiit Laaaaaan!, lalabasan na yata akoooooooo!
Lalo niyang binilisan ang pag-jakol sa titi ko pati ang pagja-jakol niya sa sarili niya. Kumakabog ang dibdib ko. Hindi ko alam kung excited ako o baka takot na baka may taong dumarating.
Dan : Oooohhhhh!!!!!!…..Shiiiiiiiiiiit!…..lalabasan na akooooo……ayan nnnnaaaaaaaaaaaaa!!!! Uhmmmmmmmm!!! (bigla akong humarap sa kanya at inakap ko siya na mahigpit. Parang gusto kong pigain ang katawan niya sa panggigigil ko)
Alan : Ayan naaa….lalabasan na rin ko….Ooooooohhhhh!!!! ……...Aaaaahhhhh!!!
Sa totoo lang nakaakap pa rin ako kay Alan, medyo pinahinga ko muna ang sarili ko. Nagkalat yung tamod naming dalawa sa sahig.
Alan : Hoy!!!!…ano ba? (kinalog niya ako.)
Dan : Walanghiya talaga o!! (sabi ko sa kanya) (Medyo naalimpungatan ako)
Naupo ako sa upuan ko na nakababa pa ang pantaloon ko hanggang tuhod
Alan : Kunwari ka pa ha!..Pero gusto mo naman. Kumuha siya ng tissue sa mesa ng boss ko at pinunasan muna niya ang alaga ko dahil natulo pa ang dagta nito sa dulong-dulo ng alaga ko.
Dan : Gago ka talaga ha! Ba't nagawa mo naman yun? Ang lakas ng loob mo, e kung may biglang dumating at nakita tayo, e anong sasabihin naman natin.
Alan : E gago ba ako? Syempre ni-lock ko ring yun pintuan, syempre a!
Si Alan ay medyo mahiyain din sa mga taong hindi nakilala at hindi ito nagsasalita. Ayaw din niyang makihalobilo sa mga umpukan o sa mga kasiyahan. Pero sa mga kalapit niyang kaibigan, oo nakisama siya pero pag-hindi niya gaanong kabatak ang mga iba sa umpukan, hindi siya nagsasalita. Maganda ang boses ni Alan kung sa kantahan ang pinag-usapan. Puro ballad at lovesong ang mga karamihang kinakanta niya. Lalo pag maykasayahan sa tropa niya (doon lang sa company) aktibo siya pero pag sa ibang lugar medyo mahiyain siya. Sa hitsura, mayron din siya, dahil may mga ilang bading na rin ang umaasa na makamamtan ang kanya, kaso lang medyo mailap siya at marunong dumiskarte. Pag-bading ka, siguradong maiisahan ka niya. Marunong din siya. May mga bading na kinukwartahan lang niya pero hindi siya naga-galaw kaya yung iba nga nagpuputok ang butsi, pero hindi niya pinansin yun dahil sila naman ang nagbibigay ng pera at walang nangyari sa inaasam nila.
Medyo okey si Alan pag-nakasama sa grupo lalo na pagkilala na niya, at saka lang siya mabibo. Kaya sabi ko sa kanya, kailangang sumama siya sa akin dahil mabarkada ako masyado at ng paipakilala ko naman siya sa ibang tropa ko. Kilalang-kilala siya ng mga tropa ko noong lagi kaming magkasama. Mahilig kasi ako sa happening lalo na sa inuman, medyo kumakanta rin ako paminsan-minsan. Marami ang humahanga sa kanya dahil maganda a boses niya. Simple lang siya kung tingnan mo pero hindi mo alam ang nasa loob niya.
Lagi kaming magkasama kung saan ako pumunta, andoon din siya. Marunong siyang magluto, kaya nananaba ako noong magkasama kami. Lagi akong sagana sa pagkain dahil lagi naman siya ang nagluluto. Hindi na nga ako naglalagi sa accommodation ko dahil hindi ko kursunada ang mga kasama ko sa bahay, puro sila KJ. Kung minsan doon ako natutulog sa accommodation nila, kaya lang apatan katao ang bawat sa kuarto sa kanila, maliban kung may rangko ka sa company nila.
Kilala ko na rin ang mga tropa niya sa campo kaya medyo hindi ako ilang sa kanila, maski yung tatlong ka-room mate niya, okey naman kasama. Sa baba siya natulog (double deck kasi ang tulugan) kaya kung minsan inaabutan din ako ng gabi doon, doon na rin ako natutulog at magkatabi kami. Kung minsan, kinakati si gago, bigla na lang akong rurumansahin, medyo kinakabahan ako sa ginagawa niya, masyado siyang daring. Pero may takip naman din ang hinigaan niya kaya hindi mo makikita kung anong pina-gagawa niya. Minsan, nag-iinuman kami sa kuarto niya kasama ang mga kasama din sa kuarto. Medyo mga lasing na kami syempre tulugan na. Bigla na lang niya ako, hinubaran (dahil naka short lang naman ako).
Dan : Anong pinag-gagawa mo (hinubad yung short ko)
Alan : Huwag kang maingay, baka magising sila.
Dan : Ayaw ko! Baka magising si Lito sa taas (siya yung natutulog sa first deck). At nakakahiya!
Alan : Akong bahala! (hinubad niya ang short ko pero siya hindi). Gusto kong gawin sa iyo ito ngayon dahil ganado ako, susubukan ko lang kung kaya ko, huwag kang magalaw.
Dinidilaan muna niya ang ulo ng alaga ko dahil hindi pa naman ito nagagalit, tapos-dahan-dahan niya itong sinosubo sa bibig niya at pinaglalaruan niya ito sa dila niya. Medyo, nag-umpisa na itong gumagalaw. Sa totoo lang, yung alaga ko pag-natutulog parang maliit lang pero pag-ito ay nagalit, bigla na lang itong palaki ng palaki. Kaya noong medyo matigas na yung alaga ko.
Alan : Ano ba yan! Parang kabute! Biglang lumalaki (Pabulong siyang nagsasalita)
Dan : Ikaw e! nanahimik yan, ginagalaw mo pa!
Inuumpisahan na niyang chinuchupa ang alaga ko, pero hindi niya ito sinusubo ng todo dahil ngayon lang niya ito ginagawa (ewan ko ha!). Medyo kalahati lang niyang sinusobo ito ng dahan-dahan at parang gigil na gigil siya. Habang pinaglaruan niya ang alaga ko, siya naman ay nililis lang ang short at saka nagbabate na lang siya. Sumasayad ang ngipin niya tuwing sinusubo ang alaga ko.
Dan : Lan, masakit! sumasayad ang ngipin mo, I-angat mo naman ng kunti at hindi ako titigasan niyan, lalo lang akong masasaktan.
Alan : E, first time ko lang ito at hindi ko pa kasi ginagawa, kaya hindi ko pa gamay.
Dan : Mabuti pang batihin mo na lang para labasan na ako.
Nag-alala ako dahil malikot kami sa hinihigaan naming, kaya naghalo din ang kaba ko habang ginagawa niya. Ayaw pa rin tanggalin niya sa pagkasubo ang alaga ko, pero dahan-dahan niya itong palabas-pasok sa bibig niya at medyo pinilit niyang iwasang masangga o masagid ang ngipin niya.
Dan : Tanggalin mo na at batihin mo para matapos na tayo.
Tinaggal niya ang pagkasubo ng alaga ko sa bibig niya at binate na lang. Ibang humawak si Alan sa titi ko, mahigpit na mahigpit parang ngayon lang nakahawak ng sandata.
Dan : Huwag mo namang sakalin ang titi ko dahil medyo mahigpit. Alalay lang!
Ginawa naman din niya, medyo niluluwagan ng pagkahawak nito na medyo hindi gaanong mahigpit. Medyo tuwing kilos niya o ako, medyo ome-ehem! siya kunwari malikot siya sa pagtulog.
Dan : Shit!!!…Lalabasan na ako Lan…bilisan mo ng konti! (medyo pabulong)
Alan : Sige, sabihin mo kung nilalabasan ka na ha!
Dan : Ayan na!…..Uhmmmmmmm!!!!….Aaaaaahhhhhh! (medyo pigil pa ako dahil sa kalagayan namin – Hindi ako makabulyo)…..
Noong nilabasan na ako, sinalo niya ang tamod ko at ginawa niya itong padulas habang binabate niya ang sarili niya. Hawak-hawak pa rin niya ang lupaypay kong alaga na medyo lumalambot na.
Alan : Ooohhhhhh!!!!….lalabasan na ako!…Ssshhhhiiiiiiitttttt…..Uhmmmmm!
Noong natapos na kami, kunwari bumangon siya at umalis. Pagbalik niya, may dala-dala na siyang basang bimpo at pinunusan niya ang nagkalat na tamod sa tiyan ko. Hindi nagtagal, nakatulog din kami.
Wala din akong masabi kay Alan dahil okey naman din siya. At isa pa, hindi rin naman halata na ganoon siya. Kaya lang kung minsan, pag kaming dalawa lang, medyo lumalandi-landi siya. Kaya sabi ko sa kanya, pagganyan ka at kasama mo ako lalo pa kung may ibang tao, iiwanan ko siya. Sabi naman niya, e kami lang namang dalawa at hindi naman niya gagawin yun. Isa pa, takot din siya dahil kasama niya ang bayaw niya sa trabaho kaya kailangan din niyang mag-ingat.
Minsan, sa trabaho, habang may ginagawa ako sa opisina o kayay nag-computer. Titingin-tingin muna sa labas at bigla na lang siyang papasok sa ilalim ng mesa at doon huhubaran na naman ako pero bubuksan lang ang zipper ko at saka paglalaruin ang titi ko hanggang tinigasan ako. Minsan nga, pinagsabihan ko siya na baka may makakita sa kanya sa ginagawa niya. Pero actually close ang ilalim ng mesa ko kaya wala ding makahalata dahil hindi naman nakikita sa labas at isa pa, malaki yung mesa ko lalo na yung space sa ilalim kaya hindi siya nahihirapan.
Noong minsan, ginagawa niya yun (sa ilalim ng mesa habang nag-computer ako ng biglang dumating ang boss ko. Bumalik kasi siya dahil may nakalimutan. Nabigla nga ako dahil nasa kalagitnaan na ako, biglang bumukas ang pintuan. Kasi yung mesa ko nakaharap sa pintuan kaya bungad na bungad ang pwesto ko.
Dan : O Sir, ba't kayo bumalik?
Boss : May nakalimutan ako, nakalimutan ko yung agenda sa meeting doon sa ibabaw ng table ko. A saan nga pala si Alan?
Dan : A nagtapon ng basura Sir.
Nabigla rin si Alan dahil hindi niya inaasahan na babalik ng bigla ang amo ko. Pero tuloy pa rin ang pagbati niya sa akin ng dahan-dahan. Kinakabahan din ako, baka mamaya, biglang lalapit sa akin ang boss ko at syempre makikita niya na nakabukas ang harapan ko dahil tinanggal ko ang sinturera ko, de mabubuko kami at ano na lang ang mangyari pagnakita ako sa katayuan ako. Si Alan hindi makikita dahil nasa ilalim siya at isa pa, malaki ang space sa ilalim ng mesa ko. Buti na lang at nagmadali, kinuha yung papel sa mesa niya at umalis kaagad. Tinapos din ni Alan yung ginagawa niya at nahimasmasan na naman ako.
Sa totoo lang, malibog man akong tao, mas malibog si Alan. Halos araw-araw atang ginagawa niya ito at para bang addict na siya. Siguro nagustuhan niya ang ginagawa niya. Ako naman okey lang dahil, mas maganda naman yung iba ang gagawa kaysa ako pa ang gagawa sa sarili ko. Ganoon lang kami pero hindi ako nag-commit sa kanya. Basta ganoon lang ang kalagayan namin. Hanggang nagkwento na siya na may pinatos daw siyang kasamahan na Indiano sa company niya pero okey lang naman daw at gustong-gusto.
Kung minsan naman daw, sa umaga, kung Biyernes lang naman, minsan nag-jojo-jogging siya, may huminto sa kanya at alam na ninyo ang kasunod. Sumama raw siya dahil maaga pa naman at medyo wala pang tao, nagpunta raw sila sa Rahima beach at doon nagparaos. Medyo okey lang sa akin yun, kaya lang pinagsabihan ko siya na kailangang mag-ingat din dahil mahirap na na malaman ng bayaw niya ang pinag-gagawa niya dahil may pamilya siya. Sabi naman niya nag-iingat naman daw siya. Ako naman kasi, practical akong tao. Tao lang tayo at hindi perpekto, nagkakamali din. Kung saan ka maligaya, di doon ka at hindi naman kita hahadlangan, kaligayahan mo yan at karapatan mo, kaso nga lang, bawal yun, kailangang mag-ingat din. May mga tao kasing hindi rin nila maitindihan ang ganoong kalagayan.
Isang araw habang napatanaw ako sa bintana sa opisina namin, nakita ko si Alan na may kausap na Arabong security guard ng aramco. Pinagmasdan ko na lang silang dalawa habang nag-usap. Maya-maya kunti, binuksan ni Alan ang Flexivan (dahil nasa site kami at marami kaming flexivan na pinaglalagyan ng materials). Kinakabahan ako, dahil noong binuksan ni Alan ang flexivan at sabay pasok sa loob kasama ang guardia at tapos sinarado pa, nakita pala siya ang isang Amerkano sa kabilang opisina at sinundan sila. Nakita ko na binuksan ng Amerikano ang flexivan. Ang lakas ang kabog ng dibdib ko. Hindi ako nag-alala sa sarili ko, kundi sa kanya. Baka maabutan sila sa loob. Maya-maya kunti, lumabas silang tatlo at nag-usap. Bumalik ako sa mesa ko at naupo. Hindi nagtagal pumasok si Alan sa office.
Dan : Anong ginagawa mo sa Guardiya?
Alan : Wala naman a!
Dan : Alan!… hindi na tayo mga bata! At isa pa! Bistado na kita!
Alan : Buti kamo hindi pa kami na abutan, maghuhubad pa lang sana yung guardiya, buti na lang hindi.
Para akong nabigla sa kanya. Parang sa tingin ko, gumagawa na talaga siya tulad ng mga bading (hindi naman lahat) na pag kinati na, basta sunggab ng sunggab na lang.
Dan : Anong sabi mo sa kano (Amerikano)
Alan : Kunwari lang, pinakita ko yung ano ang sa loob dahil nagtatanong yung guardia, kaya kunwari pinakita ko sa kanya ang laman ng flexivan.
Napalingo-lingo ako sa sarili ko. Nag-alala lang ako na baka, baling araw, mahuli siya sa ginagawa niya, nakakahiya. Lalo pa na kasama niya ang bayaw niya sa trabaho at parehong kompanya pa sila, ano na lang ang sasabihin sa bayaw niya sa mga nangyari, syempre, makakarating din ito sa misis niya, hindi na lang ako kumibo.
Minsan, nag-iinuman kaming dalawa sa kwarto at kami lang dalawa. Yung dalawang kasama niya na-destino sa ibang site ng isang lingo at yung isa naman ay nagbabakasyon kaya minsan nag-inuman kaming dalawa lang. Syempre habang nag-iinuman, nagkwekwentuhan sa buhay-buhay. Ako naman, paglasing ako mas lalo akong madaldal at hindi ako mauubusan ng kwento at mga tanong. Doon ko palang na laman na dati na pala siyang callboy at nag-sasayaw pa raw siya. Tambay daw siya at walang trabaho kaya lang noong nag-asawa siya, ayon na nga, syempre, ama ng tahanan kailangang kumayod. Tinulungan siya ng bayaw niya na mapunta ng Saudi, kaya nakarating siya dito.
Pero noong binata siya, kinikwento niya ang mga nangyayari sa buhay lalo na sa trabahong pinasukan niya at sa hirap daw ng buhay. Kinekwento nga niya kung paano ang paghihirap nilang dalawang mag-asawa lalo na noong buntis ang misis niya at kung ano-ano pa. Pero sabi naman niya na hindi pa raw niya ginagawa yung ginagawa niya sa akin. Ako daw ang una (pero ngayon medyo ginagawa na ata niya dahil kung sino-sino na lang ang nakasama niya. siguro ganoon ang mga taong nakatikim na at hinahanaphanap dahil masarap sigurong gawin).
Pag kami namang dalawa, hindi naman siya boring kasama, marunong naman din, kaya lang, pag-iba ang kasama naming, hindi siya gaanong nagkikibo kaya tinuruan ko siyang makihalobilo sa ibang tao para naman hindi siya mag-mukhang statuwa. Nalasing kaming dalawa, single kami, hanggang di nagtagal, nangati naman si Alan kaya, inumpisahan na naman niya ang romansa. Lasing na rin ako ng husto kaya pinaubaya ko na lang din sa kanya ang lahat, pero gising pa rin ang pag-iisip ko. Ganado pa naman ako pag nalasing ako, kaya lalo akong nag-iinit.
Hinubaran muna niya ako ng T-shirt ko at sinisibasib ng husto ang dibdib ko, para siyang ulol na aso, hindi alam kung saan siya kakagat sa parte ng katawan ko, habang ang isang kamay naman ay gumagapang paloob ng short ko hanggang naabot niya ang bagay na hinahanap niya at doon niya hinhawakan ng mahigpit at dahan-dahan niyang hinihimas ito, hanggang tuluyang nagagalit na ito. Tinanggal niya ang sando sa katawan niya at balik romansa na naman siya sa akin. Ngayong, dahan-dahan niyang binababa ang short ko sabay sa pagtanggal ng short din niya.
Magaling si Alan sa sex play dahil matagal ang foreplay. Dahan-dahan siyang bumababa sa puson, hanggang sa baba. Nilalaru niya ng dila ang ulo ng ari ko at dahan-dahan niya itong isunusubo sa bibig niya. Labas-pasok na ito at sa ngayon medyo marunong na siya dahil hindi ko naramdaman ang pagsayad ng panga at ngipin niya. Marunong siyang umaayuda. Dahan-dahan niyang sinusubo ang kabuuan nito na para bang napakaswabe na pati puwet ko ay naangat sa ginagawa niya. Hindi nagtagal, unti-unti niyang tinanggal sa bibig niya ang pagkababad sa titi ko, dahan-dahan niyang dinidilaan ang tagiliran ng singit ko hanggang nakarating siya sa itlog ko. Dinidilaan niya ito at sinubukang isobo ang dalawa. Naramdaman ko na parang nasa loob na ng bibig niya ang dalawang itlog ko na halos maputol ang hininga ko sa ginawa ni Alan. Pinaglalaruan niya ang dalawang itlog sa dila niya at makiramdam ko na parang hinihigop ito. Hindi nagtagal, dahan-dahan niyang hinahalikan ang binti hanggang nakarating sa may tuhod ko, binti hanggang sa paa ko mismo. Maniwala kayo o sa hindi, wala pang nakagawa sa akin ng ganoon na pati mga daliri sa paa ko ay sinisipsip lalo na ang hinlalaki nito na wari mo'y parang chinuchupa niya ito na palabas-pasok sa bibig niya. Ngayon, dahan-dahan naman siyang pumaakyat kung saan siya nag-umpisa doon siya bumabalik. Sa totoo lang, pinagpawisan kaming dalawa. Naramdaman ko ang mga tulo ng pawis ni Alan habang pinagpiestahan niya ang katawan ko. siguro ganado rin siya dahil nakainom, kaya bigay todo siya sa mga nalalaman niya kung hanggang saan talaga ang alam niya. Ewan ko ba, ba't ko nasabi sa kanya ng ganoon.
Dan : Mahal mo ba ako?
Alan : Syempre! Gagawin ko ba sa iyo ito pag-hindi kita mahal?
Dan : Kung anong gusto ko, papayag ka ba?
Alan : Oo, basta kaya ko ba!
Dan : Gusto ko sanang kantutin kita!
Alan : Yun lang ba! Sige, basta ikaw at maligaya ka ba, di maligaya na rin ako. Pero subukan mo muna natin.
Nag-iba ng pwesto si Alan. Dumapa siya at:
Alan : Pahiran mo muna ng padulas, para hindi ako mabigla. Titingnan ko lang kung kaya ko rin. (May inabot si Alan at binigay sa akin)
Kinuha ko ito at pinahid ko sa titi ko (nivea lotion) at pinatakan ko ng kunti ang likuran niya. Tumaob ako at dahan-dahan ko itong pinasok at ng medyo pumasok ang ulo nito.
Alan : Uhmmmm!!!!…Ohhhhhhh!
Dan : Bakit? Masakit ba? Kung masakit huwag na nating pilin!
Alan : Masakit ata ne! Tanggalin, hindi ko kaya.
Tinanggal ko dahil kinakabahan ako. Iba kasi yung templa ng hitsura niya dahil namimilipit sa sakit.
Alan : (Medyo natigilan siya sandali at) Alam mo kasi Dan, sasabihin ko sa iyo. May almuranas ako, pero hindi naman sumusumpong. Akala ko makakaya ko. Yun pala'y, hindi. Sorry ha!
Dan : Okey lang yun. Mahirap naman ang pilitin kung talagang hindi pwede, di ba?
Medyo, tumihaya ako at nahiga na. Pinikit ko na lang ang mga mata ko dahil nahihilo na rin ako sa lasing. Naramdaman ko na pinaglalaruan niya ang titi ko, kaya medyo nakiramdam na lang uli ako. Hanggang ito'y tumigas na rin ng tuluyan. Naiisip ko na rin, pwede na ring niyang chupain dahil marunong na naman siya. Hindi rin nagtagal, nakaraos din ako at sabay tulog. Hindi ko namalayan ng nakatulog na pala ako. Pag-gising ko sa umaga, naka-short at naka-t-shirt na ako. siguro, noong nilabasan ako, medyo napagod siguro at nakatulog na akong tuluyan.
Sinasama ko si Alan sa mga happenings ko. Sa Al-Khobar, Dammam, sa Abqaiq, maski sa Rahima. Ayos naman ang mga lakad naming at isa pa, okey siyang kasama dahil hindi naman din halata. Normal ang kilos niya at hindi mo talaga malalaman. Matinik din si Alan sa pang-amoy. Lalo na sa lalaking silahis. Syempre, dati na siyang nagtrabaho sa mga gaybar kaya medyo marunong siyang mangilatis. Maski nga yung asawa ng bading naming kaibigan, naamoy niya na ibang klase yun. Nabanatan din niya yun sa bahay ng kaibigan naming dahil on that time, hindi kasama ang asawang bading at solo lang siyang nagpunta. Nagkataon din na, wala yung kaibigan ko kaya kami lang tatlong nag-inuman. Ako naman kasi, bale wala sa akin yun. Basta mag-enjoy kayo sige, okey lang pero hindi rin ako makisalo, basta may inom at pulutan lang okey na sa akin yun habang nanonood ng programa sa TV kaya or concert na palabas sa VHS. Nag-inuman kami at nagkantahan dahil, akala siguro noong isa na magbarkada lang kami ni Alan. Medyo, nahilo na ata si Mokong at nahalata kung medyo nagkakatinginan ang dalawa. Kaya sa isip ko, siguradong may-mangyari sa gabing ito.
Manny : (Tawagin na lang natin siya sa ganoong pangalan) Mauna na ako sa inyong pumasok sa kwarto. Medyo nahilo ako pards (medyo pangiti pa siya sa amin).
Dan : O sige, mamaya na ako, O ikaw Lan, baka gusto mong sumabay!
Alan : Mamaya na!, Sige mauna ka na lang Manny, mamaya na lang kami.
Sa totoo lang, gwapo si Manny, makinis ang balat, pero minsan nagdududa rin ako sa kanya dahil kung minsan, parang iba rin ang kilos niya at pag tumingin siya ay iba, parang nanghahagod ng tingin. Duda ako pero wala kong pruweba. Kaya,
Dan : Sige Alan, puntahan mo! Alam ko namang kating-kati ka na at gustong mong tumikim sa kanya, di subukan mo kung hanggang saan siya. Mukhang ganado siya ngayon dahil nakikita ko sa mukha niya. Ikaw na ang mauna doon.
Alan : Sige, baka magalit ka sa akin!
Dan : Wala yun, papanuurin ko na lang kayo at makikinig sa inyo.
Tumayo si Alan at tinungo ang kuarto. Pagdating doon, tumabi siya kay Manny. Medyo hinihimas himas niya ito at pinaghahalikan. Bumaling si Manny at gumanti sa mga halik ni Alan. Habang hinahalikan niy Alan si Manny, yung kamay naman niya ay gumagapang hanggang umabot sa harapan ni Manny at doon niya ito hinihimas-himas. Si Manny naman ay gumanti din. Kung ano ang ginawa ni Alan sa kanya, ganoon din ang ginawa niya. Hindi ako napansin ni Manny dahil nakaupo naman ako sa gilid sa may kurtina at habang na nunuod din ako ng palabas sa video. Kaya double program ang pinanuod ko. Ngayon, naghuhubaran na silang dalawa. Medyo may mga tama na rin talaga ang dalawa, dahil medyo masarap silang gumawa at naglalabanan. Kung ano ang ginawa noong ay siya ring ginawa sa bawat isa.
Si Alan talaga alam kong chumupa pero si Manny wala pa akong idea. Niromansa muna ni Alan si Manny, mula ulo hanggang sa pababa ay talagang nasasarapan si Manny dahil nakikita ko na nakapikit siya at panay himas-himas sa ulo ni Alan. Umaangat ang puwit niya tuwing ayuda ni Alan sa kanya. Hindi nagtagal, pumaitaas naman si Alan hanggang naglaplapan naman sila. Parang mga asong ulol silang dalawa dahil dinig na dinig mo yung mga hingal ng dalawa.
Hindi nagtagal, nag-iba ng pwesto si Alan. Ngayon, siya naman ang nahiga at si Manny ang nagtratrabaho. Kung ano ang ginawa ni Alan kay Manny, ganoon din ang ginawa ni Manny kay Alan. Nag-iba nang pwesto si Manny. Bigla na lang niyang binago ang posisyon. Yung paa niya ngayon ay andoon sa uluhan ni Alan, kaya si Alan naman, biglang kinabig ang isang paa ni Manny ang nasa pagitan na siya ng dalawang paa nito, hanggang nakapwesto na siya at saka sinubo na ring ni Alan ang titi ni Manny, kaya silang dalawa ngayon ay nasa 69 position. Si Manny ang nasa ibabaw, si Alan naman ang nasa ilalim. Hindi ko na pinanuod ang kasunod basta doon na rin ako na-focus sa pinanood ko sa TV. Ngayon at least alam ko na talagang bading din si Manny. Ang alam naman kasi ni Manny na magbarkada kami ni Alan, pero ang totoo, talagang may namagitan na rin sa amin pero ako bale wala sa akin yun dahil kung asaan naman siya maligay di doon siya. Kung ako naman, okey lang sa akin yun. Mapagbigay naman ako sa kapwa, at bakit ko ipagkait, buhay din nila yan at hindi naman habang buhay na kasama mo sila o kung sino mang may relasyon sa ganitong buhay.
Pag-andoon nga kami sa pinapasukan noong asawa ni Manny Bading at andoon kami ni Alan, parang walang nangyari, pero nagkikindatan ang dalawa pero tinitingnan muna ang asawa niyang bading na busy sa gawain. Lagi kaming magkasama sa grupo, maski sa inuman at happenings. Kung minsan ang dalawa, marunong mag-alibi na hindi naman nahalata noon isa. Medyo gusto ko sanang pagsabihan kaso lang, baka masaktan siya dahil sinabi naman kasi niya sa akin na talagang lalaki ang asawa niya. Kaya hindi na ako nagsalita pa.
Naulit pa yun sa bahay, ganoon din. Pero iba ang nangyari, medyo na lasing ata kami ng husto, pati si Manny. Tulad ng dati, nag-sex ang dalawa pero sa ngayon, binabanatan na ni Alan si Manny sa may likuran. Parang hindi umaray si Manny noong binanatan siya, hindi ko alam kung lasing lang ba siya o hindi. Pero ilang beses din yun naulit sa dalawa. Kaya sa tantiya ko, parang ginagawa na ata ni Manny yun, dahil sa tingin ko, mukhang marunong. Maski si Alan tinatanong ko kung anong performance ni Manny. Sabi ni Alan na mas mahusay pa ata kay sa kanya. Sa totoo lang, kung tulad ng iba, hindi marunong tumingin, siguro ewan ko rin. Pero sa totoo lang, gwapo si Manny, maputi at makinis ang balat, matangos ang ilong, talagang marami ding bading na nagnanasa sa kanya dahil may hitsura naman siya.
Laging, nagtatagpo ang dalawa sa hangout naming sa Khobar. Alam niya kung kailan ang dating namin doon at nagtatawagan ang dalawa. Pero sa totoo lang medyo hindi ko malaman kung maawa ako sa asawa niyang bading dahil barkada ko rin yun. Minsan naisipan noong dalawa na magkukunan ng litrato. Medyo parang ang treat sa akin ay barkada na rin, walang malisya, medyo lumabas ako sa kuarto dahil medyo nahihiya din ako sa sarili ko. Panay pose ng pose ang dalawa at salitan sila. Noong natapos nga ang picture taken at dine-develop ang picture, pinakita ni Alan sa akin ang mga kuha nila. Daig pa nila ang nasa blue film picture. Pero deadman na lang ako.
Hanggang umuwi na lang si Manny sa Pilipinas, walang nakaalam sa nangyari.
Noong umuwi naman ako sa Pilipinas at nagbabakasyon, kasabay ko rin si Alan sa pag-uwi. Napunta rin ako sa Batangas, na-meet ko rin ang misis niya at ang yung anak niya na mahigit dalawang taon na rin. Nag-iinuman din kami sa bahay nila. Hindi ako natutulog doon, umuuwi din ako sa Maynila dahil hindi naman gaanong malayo ang Batangas.
Noong minsan, nagpunta ako sa kanila, sa Batangas, siguro maaga-aga pang dumating ako doon, kaya doon na ako na nanghalian. Nangungupahan lang sila ng apartment pero ayos naman din. Noong mga bandang ala 1:00 ng hapon, na nonood kami ng palabas sa telibisyon, sinumpong si Alan sa pagkalibog niya. Habang katabi kaming nakaupo sa sofa, panay naman ang dakot niya sa harapan ko, hanggang tinigasan ako. Nang biglang buksan ni Alan ang zipper ng pantalon ko:
Dan : Huwag Lan! (Pinigilan ko ang kamay niya pero talagang pilit niyang ipinapasok sa loob ng nakabukas kung zipper.
Alan : Sige na! Walang problema. Alam kong tulog ang misis ko pag-ganitong oras. Huwag kang mag-alala.
Medyo dahil nilibugan na ako, tumayo na lang ako at inilabas ko na ang na nanigas kong ari. Habang siya naman ay naka-upo sa sofa. Inumpisahan na niyang magtrabaho. Habang ako ay nakatayo siya naman ay nakaupo dahil mahihirapan lang ako kung kaming dalawa ang nakaupo.
Nang bigla bumukas ang pintuan sa kuarto at lumabas yung misis niya at tuloy-tuloy sa banyo.
Nabigla ako, buti na lang at hindi siya lumingon sa sala kung hindi, makikita niya ang ginagawa ng mister niya. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko dahil sa pangyayari. Nawala ang libog ko at agad kong sinarado ang zipper ng pantaloon ko. Sinisi ko si Alan sa nangyari dahil sa ginawa niyang kapalpakan, siguradong masira ang pamumuhay nila. Syempre, hindi matanggap sa babae na ganoon ang mister niya. Ako naman medyo tinablan din ako sa nangyari, siguro kung hindi ako pumunta doon, hindi sana mangyari yun. Buti na lang at hindi nakita ng misis niya ang ginawa ni Alan sa akin.
Nauna na akong bumalik sa Saudi at nahuli siya. Pagbalik ko naman, nag-iba na ang pinapasukan kong company, wala na ako sa Abqaiq. Nag-isip-isip na rin ako, habang wala siya. Nagdesisyon na magkaibigan na lang kaming dalawa at wala na sa amin yung ganoon. Dahil sa totoo lang, mabait naman si Alan. Wala akong masabi. Kaso lang, parang lumalala na ang mga pinagagawa niya. Parang nagkaroon ako ng guilty conscience dahil sa akin siya nag-umpisa hanggang nagustuhan na niya ang mga pinagagawa niya. Sinasabi naman din sa akin ni Alan kung sino-sino ang mga na-e-encounter niya. Ngayon, buo na ang desisyon ko, total andito naman ako sa Al Khobar at hindi ko na rin siya makikita gaano, siguro mga week-end lang siguro kami magkikita. Isa pa, parang nasasakal din ako dahil seloso rin siya pero simple lang. Ayaw ko naman na ganoon, pinagbigyan ko na siya sa mga ginagawa niya pati ako, pagseselosan pa na wala naman akong ginawa. Maski sa barkada nga, kasama-sama sa inuman, nagseselos pero okey naman din siyang magdala dahil hindi rin siya nagpahalata. At saka na siya magsasalita kung kaming dalawa na lang.
Noong pagbalik niya. siguro dalawang beses kaming nagkita at noong pangalawang kita naming. Nag-usap na kami. At sinabi ko na magkaibigan na lang kami at yung mga nangyari sa amin, parang balewala na lang. Pero hindi siya pumayag, pero desisyon ko na yun. Masama ang loob ni Alan na bumalik sa Abqaiq dahil sa nangyari. Isa pa, narealize ko na parang guma-grabe na rin siya. Kung sino-sino ang pinapatos, kaya medyo parang syempre, umiiwas din ako. Mahirap na rin na magkasakit ako dahil may pamilya rin ako.
Mula noon, hindi na nagpakita sa akin si Alan. Ni hindi na rin bumababa sa Khobar. Tinatanong ng mga tropa kung nasaan na siya. Sabi ko, busy lang siguro siya. Pero ang totoo, masama ang loob niya sa pagkasabi ko sa kanya tungkol sa aming dalawa. Hindi niya matanggap na ganoon na lang ang paghihiwalay naming dalawa. Sa akin, mabuti na rin yun dahil hindi rin ako makokonsensiya sa nangyari dahil lalong lumala na ng lumala ang mga ginagawa niya. Mahirap na kung malaman ng bayaw niya at lagi kaming dalawang magkasama, baka sa akin pa isisi ang lahat na nangyari at lalo na sa misis niya, mahirap na rin yun pag nalaman ng asawa na ganoon ang ginagawa sa mister niya, yang isa pang mahirap. Para hindi mabigat sa sarili ko, mabuti na ring maghiwalay kami dahil baka kargo de konsensiya ko pa.
Nabalitaan ko na lang na umuwi si Alan at hindi na bumalik. Pero balita-balita na rin sa tropa sa Abqaiq na may ginagawang milagro daw si Alan dahil nakausap ko ang isa sa mga kasamahan niya sa kanyang pinapasukan. Hanggang ngayon, wala na akong balita sa kanya. Pati bayaw ata niya ay nag-resign na rin sa naturang company.
Minsan, naaalala ko pa rin siya paminsan-minsan. Bahagi na rin siya sa mga karanasan ko sa buhay. Mabait din siyang tao at maaalalahanin. May nakapagsabi sa akin nitong huli na nagtratrabaho daw siya sa isang perya. Maganda kasi ang boses noon at pwedeng singer at pwede ring announcer.
Maski noon pa naman, kasama siya sa tropa, kumakanta rin siya. Maganda rin ang boses niya kaya medyo hanga ang barkada sa kanya. Ang hindi lang nila alam ay si Alan pala ay ganoon. Walang nakaalam noong andito pa siya. Pero sinabi ko na sa tropa ang tungkol sa kanya noong wala na talaga siya dito sa Saudi. Minsan, mahirap din intindihin ang buhay. Bakit kaya, kung minsan may ganoon at may ganire.
Sa sarili ko, hindi ko rin kayang maintindihan. Siguro ang lahat ng tao ay may kanya-kanyang sikreto o mga bagay na hindi alam ng iba, na dapat sarili lang nila ang nakaalam...

Holy SHIT!

Hi I'm Aris, 20 years old, 5'11", 160 lbs. good body build. typical and simple. Ikukwento ko ang karanasan ko sa sex sa isang sagradong lugar... Ang Simbahan.
December 13, 2007, mga bandang alas-2 ng hapon. Napagawi ako sa isang simbahan na hindi ko pa napapagsimbahan kaya napagdesisyonan ko na dumalo muna sa misa. Walang nakakakilala sa akin dito kasi bago lang ako sa lugar na iyon. Medyo konti pa lamang ang tao nun kaya namili ako ng magandang pwesto na presko at maririnig ko ang sermon.
Biglang dumami ang tao dahil malapit na magsimula ang misa. May tumabi sa akin na isang lalaki na sa amoy pa lang ng kanyang cologne, masasabi mo na ang gwapo nito. Hindi ko siya pinanpansin at 'ni wala akong interes sa kanya. Nang magsimula na ang misa kami'y naupo para sa pakikinig ng sermon. Nararamdaman ko na medyo sinisiksik niya ako sa pwesto ko pero hindi naman kasikipan sa upuan namin. Naramdaman ko ring kinikiskis niya ang makinis niyang braso sa aking balbon na braso. Hindi ko ito pinansin. Patuloy niya pa ring ginagawa ito pero dedma pa rin. Nang oras na magsasabi na ng "Peace be with you", kami'y nagkatinginan.
Ewan ko kung talagang hinihintay niya akong lumingon para batiin siya. At doon sa sandaling iyon, dun ko nakita ang buo niyang pangangatawan, from head to toe ko siya tiningnan. Ang lalaking ito ay matangkad, mga 6'1" (ang height ko ay 5"11), maganda ang dibdib at braso (gym buff), maputi, chinito, maganda ang mga ngipin, maayos ang buhok (yung tipong pormal ang style), at magandang magdamit. 'Di ko inaasahan na sobrang gwapo nito. Kinindatan niya ako. hanggang ako'y matunaw... Hay! Nang oras na ng "Ama Namin", naghawak-kamay kami. Ang kanyang palad ay tipong magaspang dahil sa sports siguro at malambot dahil sa tingin ko ay maalaga sa kanyang pangangatawan. Hinigpitan niya ang paghawak sa aking kamay ngunit hinayaan ko itong mapisa dahil sa sarap ng pakiramdam nito. At nang oras na ng pagsubo ng "Ostya", nauna ako sa pila at siya'y nasa likod ko. Pilit siyang dumidikit sa aking likuran, dinidikit ang kanyang "titi" sa akin.
Sobra na ito nararamdaman kong "libog" para sa kanya. Hinayaan kong idikit niya ang "titi" niya ng akong napalingon sa tatlong kalalakihan na nakatingin sa amin. Nahiya ako kaya ako na ang lumalayo pero patuloy pa rin niyang ginagawa ito. Tinigasan na rin kasi ako, kaya di ko mapigil ang "libog". hanggang matapos ang misa, ako'y naiihi na rin kaya pumunta ako sa CR ng simbahan na yun. Nang matapos umihi, pagbukas ko ng pinto ay siya ang bumungad sa akin. Ihi rin daw siya. Pero hindi niya ako pinalabas ng CR at ni-lock pa niya ito. Wala na akong masabi dahil siguro nararamdaman ko na na may gusto siyang mangyari sa amin.
Habang umiihi siya, ako'y nakatalikod sa kanya. Naririnig ko ang ligasgas ng kanyang ihi na tila bang pinigilan niya umihi para sa pagkakataong ito. Nang bigla siyang humarap sa akin at tumambad ang kanyang "titi" na galit na! Sa sobrang laki nito (bagay ang sukat ng "titi" niya sa kanyang katawan. 7 inches ito. na-insecure pa nga ako dahil maliit ang "titi" ko na may sukat na 4 INCHES LANG para sa height ko na 5'11". kinuha niya ang kamay ko at ipinahawak sa "titi" niya. mainit at makinis ito. pero bigla ko itong tinangal. Sabi ko sa kanya na sa ibang lugar at araw na lang namin gawin ito kasi nasa simbahan kami. KASALANAN pa ang magagawa natin dito. pumayan siya. kaya lumabas muna siya para hindi obvious tapos ako. nagpakilala sia sa akin. "ALVIN" ang pangalan niya. 19 year old. college student sa isa sa mga "best" na university sa Pilipinas. BS Architecture ang course niya.
Natanong ko tuloy sa kanya na bakit niya ito ginagawa... Sabi niya "Kahit maganda ang katayuan mo sa "society", hindi mo pa rin mapipigilan ang tawag ng kalibugan lalo na't ikaw ang type ko." BOOM!!! na-shock ako sa sinambit niya. at naintindihan ko naman siya. nagpalitan kami ng cellphone numbers, landline at friendster accounts. ang hindi ko alam na humiwalay lang pala siya ng upuan sa kanyang pamilya dahil nakita niya ako sa sulok na nag-iisa. dinahilan na lang niya na classmate niya ako. Nang hindi pa nakakalayo sa simbahan nagtext agad siya at nagpapasalamat at hindi ko daw siya tinangihan (Sinong hindi tatanggi sa sobrang gwapo lalaki!) Nakasex ko na siya... sa bahay ko, sa bahay nila at sa mga bahay ng mga barkada namin. hehehe. sa kotse ko, sa kotse niya, sa motel, sa 5 star hotel, sa cubicle ng CR ng mall, sinehan, sa restaurants... marami. At hindi lang Sex... Naging magsyota na kami... with true love to each other.

intense sexual encounter

Ang karanasang ito ay nangyari noong Marso ng taong ito.
Tawagin niyo na lang akong Ben, 26 taong gulang na tubong Cavite. Lahing kayumanggi ang hugis ng aking mukha at aking kutis, “skinhead” at sa taas kong 5 talampakan at 10 pulgada, matipuno at ika nga, “pure lean muscle” ang aking pangangatawan dala ng aking pagkahilig sa pagbubuhat ng bakal at pag-bibisikleta. Tinitiyak kong malinis ako sa aking pangangatawan dahil na rin sa pagtanggap ko na ang mukha ko ay hindi tipong kukunin ninyo mag-artista kung hindi rin lang kontra-bida.
Silahista ako. Bagama’t hindi ninyo akong maituturing gwapo dahil may kakapalan ang aking labi at prominent ang mga buto sa aking mukha, napatunayan ko na rin sa aking sarili na may kakaiba akong angkin na nakakatawag pansin sa kapwa ko lalaki. Naipagmamalaki ko ang aking katawan, at higit sa lahat ang burat kong 8 pulgada na ikinaliligaya ng mga nakakatalik ko sa kapal nito, at tinitiyak kong napapansin ito sa aking pagsuot ng puting t-shirt lamang na katamtaman ang hapit sa dibdib at biceps at malinis na maong na mapapansin ang mga hita at puwet kong pinupuno ito.


Tapos akong ng pag-iinhinyero at kasalukuyang namamasukan akong construction foreman sa kompanya ng aking bayaw. Marami kaming proyekto na nagdadala sa akin sa iba’t-ibang lugar sa Luzon at kasalukuyang may itinatayo kaming bahay sa Dagupan na siyang ako ang namamahala.
Unang luwas namin ng aking mga kasamahan na mga trabahador papuntang Dagupan, alas 10 ng umaga noon ng tumigil kami sa Luisita Mall sa Tarlac upang mananghalian ng maaga. Mapapansin ang sobrang init ng panahon na nagpapasyahan naming may aircon dapat ang aming kakainan. Kami lang ang nasa lugar at ng katatapos pa lang namin makuhanan ng order, may napansin akong tila isang pamilya na pumasok at naupo na may kalapitan sa amin.

Napansin ko ang nag-iisang lalaki sa grupo ng 6 dahil ito ay naka-unipormeng militar, matikas ang pangangatawan, at para sa isang militar ay maputi. Itim na itim ang buhok na medyo tumubo na at higit sa lahat kakaiba ang dating ng kanyang mukhan- mestisuhin, maamo, mapungay ang mga mata, at mga labing kay sarap halikan. At sa kanyang hapit na t-shirt na itim at fatigue na pantalon, ay sadyang tunay na nag-patigas ng aking burat.
Kapansin-pansin ang tikas ng kanyang katawan na nag-biro ang isa sa amin na noong kanyang kabataan ay ganyan din ang kanyang katawan. Kantyaw pa nga ng isa, panis daw ako sa militar.
Nakaraan ang isang oras, pagkatapos ng pananghalian, nagpasya ang aking mga kasamahan na bumili ng mga pangangailangan sa pamilihang katabi. Nagpaalam akong mag-kakape na lang ngunit ang tunay na pakay ay bumalik sa restawran upang silipin ang militar na nag-palibog sa akin. Ngunit pag-kabalik ko, tila umalis na rin ang militar at ang kanyang pamilya. Napansin ako ng waiter na bumalik at tinanong kung may nakalimutan ako. Naisagot kong gagamitin ko lang ang CR.
Dito nag-simula ang isang pang-yayaring di ko makakalimutan sa kasaysayan ng aking kalibugan. Nadatnan ko ang militar umiihi sa urinal. Pinag-masdan ko ang lapad ng kanyang likod at bilog ng kanyang pwet bago ako pumwesto sa katabing urinal. Derecho sa pader ang aking tingin sa pangngambang magalit ang militar kung silipan ko ito, inilabas ko ang burat ko tutok sa urinal. Katahimikan… na siyang nag-painit ng aking pangangatawan. Pangangamba… dahil sa walang katiyakan kung anong pwedeng mangyari. Hanggang sa tinaktak niya ang burat niya na siyang naging sanhi ng pagpansin sa nakita ko. 8 pulgadang ubod ng kinis, at puti ngunit ubod ng lapad kaysa sa akin. 8 pulgadang kay sarap tikman at himurin ang bawat ugat nito. 8 pulgadang nag-patigas ng aking sariling burat.
Sa aking pag-kakatitig sa burat niya, natauhan na lang akong ng magsalita ang militar. “Trip ko lang pare,” aniya, “trip mo ba?”
At walang oras na sinayang, inilapat at hinimas ko ang aking kanang kamay sa kanyang dibdib. Ganoon din ang ginawa niya na natagpuan naming nag-hihimasan na kami ng buong katawan… sa biceps sabay flex nito, sa abs sabay himas sa ilalim ng aming mga t-shirt, sa puwet sabay pasok ng aking malaking kamay sa itim niyang bikini brief at sa kanya sa aking puting boxer briefs, habang nakatitig lang ang mga mata naming sa isa’t-isa. Sadyang ungol at may pangambang pag-hingal lang ang maririnig.

Pinasok namin ang cubicle, at kapwa nag-alis kami ng aming mga t-shirt. Sabay baba ng aming mga pantalon at brief at isang mainit na halikan ang naganap. Dalawang barakong sing-tangkad at sing-tikas, tila kape’t gatas ang nag-paparaos sa pagka-lalake ng bawat isa.
Sa bawat himod ng aking labi sa bawat parte ng kanyang katawan ay isinukli ito ng militar hanggang sa pagbibigayan naming ng pag-chupa sa burat ng isa’t isa. Kay sarap tikman ang burat niyang pumu-puno sa aking bibig habang nakatingin ako sa kanyang abs pataas sa kanyang dibdib at ang kanyang maamong mukhang tila pag-mumura sa sarap ng dinaranas. Kay sarap din niyang tingnan habang sinusubo niya ang maitim kong burat na hinahagod sa kanyang lalamunan na siyang kinababaliw niya. Ang mga sumunod na sandali ay sadyang kinabaliw naming dalawa.

Sipsipang ng bayag… dilaan ng kili-kili…
suntukan ng dibdib at hita…
kagatan sa pwet…
duraaan sa mukha at sabay dilaan nito…
hampasan ng mga burat sa mukha…
salsalan…
himuran ng aming mga butas ng pwet.
Sa mga sandaling iyon, mga pagpapalitan ng mga murang nakadagdag sa libog ng pang-yayari…

“tang-ina ka, kalalaki mong tao, chumuchupa ka ng malaking burat… ahhhhhhh…
sige, i-flex mo pa muscle mo…
laki talaga ng biceps mo pre…
pare, pareho tayong barako, walang maniniwalang ginagawa natin ito…
ahhhhhhhh…sige pare dilaan mo pa utong ko…
tang-na, sarap ng kili-kili mo…
tang-ina pare, baka mahuli tayo…
okey lang yan, baka manood pa yun at mag-bate pa…
pare, ang angas ng pwet mo, sarap dilaan…
sige pa pare subo mo pa bayag ko… flex mo pa abs mo…
sarap kantutin ang bibig mo…
ahhhhhhh…
tang-ina pare, lalabasan na ko…
sige pare sabay tayo…
ahhhhhh… ayan na pare… ahhhhhh…
tang-na… ayan naaaaaaaa… puki ng ina…
ahhhhhhhh… himurin mo pa… ahhhhhhhh.”
Makatapos naming mag-linis ng isa’t isa, pa-simple kaming lumabas ng CR. May 15 minutos rin siguro kaming nandoon. Kung di ka ba naman ma-swerte at walang ni isang taong pumasok sa CR. Sa pagkakataong ito, nakatanggap ako ng text sa aking mga kasamahan na nasa pick-up na sila. Nag-palitan kami ng numero ni David, ang militar. At naghiwalay na.
Dahil sa nagkaruon kami ng contact sa isa’t-isa, nalaman kong isa siyang sarhento sa may malapit na kampo sa Tarlac, 28 anyos, at ang mga kasama niya noon sa restawran, na namasyal at kinita na lang niya pag-katapos naming mag-sex, ay ang kanyang ina, kapatid at mga pamangkin niya dito. Maraming pagkakatulad kami sa isa’t-isa… at ang isa na rito ay pareho kaming silahistang mahilig mag-paraos sa kapwa lalaking singtikas. Hindi iyon ang nagging huli naming pag-tatalik. Tuwing lumuluwas papuntang Dagupan at bumabalik ako sa Maynila, at kung kapwa may pagkakataon kaming mag-kita ay di namin ito pinalalampas.
Dalawang buwan na kaming madalas mag-talik. Dito namin natikman ang ma-kantot ang isa’t isa. Pag-kami ay mag-kahiwalay, tuloy ang pag-paparaos ko sa mga nakikila sa gym at kung saan saan pa. Ngunit kay David lang ako nag-papatira sa pwet… at gayun din siya sa akin. Di naming pareho alam ang kahahantungan nito, ngunit habang napapaligaya namin ang isa’t-isa, tuloy ang aming pag-kikita

The 8 inches seduction

Hindi available ang buod na ito. Mag-click dito para tingnan ang post.

si kuya brando at ako part 18 (final chapter)

 In L0ve With Brand0 18 finale
----------o0O0o---------


INILAPAG KO ANG basket ng beautifully arranged fresh flowers sa may taas ng lapida ni Tito Chairman saka sinindihan ang kandilang nakatirik. Medyo malamig pa ang simoy ng hangin at kalat pa rin ang hamog na marahang pinaglalaho ng papasikat na araw. Isang lingo na rin ang matuling lumipas mula nang mailibing si Tito Chairman.

Tumayo akong muli saka pumagitna kina Daddy Clyde at Mommy Beng.

“Napakabait pala niya Daddy,” sabi ko habang titig pa rin sa naka-engrave niyang pangalan in gold letters sa itim na marmol na lapida.

“Oo, Rhett. Kung sa iba lang, malamang hindi gagawin ang ginawa niya.”

Tumango ako ng marahan. “Oo nga, Daddy. Ako nga din ay nagulat nang basahin ng kaniyang Attorney ang last will and testament four days ago na nagsasabing lahat ng kaniyang properties ay ipinamamana sa iyo.”

“And he did that last changes in the will bago siya inatake nang malaman niyang buhay ka pa nang magkausap sila ng kinilala mong Mommy.”

Nalungkot ako sa isiping ang ipinamana lang kay Kuya Brando ay cash na nasa bangko na nagkakahalaga ng 300 million pesos. Sabagay malaking halaga na iyon pero siyempre kung titingnan ng marami dapat ay kay Kuya Brando ipinamana lahat ng ari-arian dahil legally adopted naman ito.

Kahit papaano nama’y tahimik lang na tinanggap ni Kuya Brando ang naging desisyon ni Tito Chairman habang binabasa ang last will. Ako naman ay nanatili sa aking stand na tuluyan na siyang layuan at hayaan ko na silang dalawa ni Kuya Rhon na pareho ko ng hindi nakakausap simula ng mamatay si Tito Chairman at mailibing. Hindi sa ayaw kong kausapin si Kuya Rhon, pero talagang nawalan na lang ako ng oras dahil sa mga sunod-sunod na pangyayari at mukhang pinili na ring niyang manahimik at huwag ng buksan pa ang tungkol sa kanila ni Kuya Brando na lalong nagpapasakit sa aking nararamdaman.

Si Kuya Brando naman ay nag-attempt na makausap ako noong panahon ng lamay na pilit kong iniiwasan. Maging si Daddy Clyde ay nagpasaring sa akin na at least man lang bigyan ko daw ng chance si Kuya Brando na i-explain ang side niya ng story. Pero hindi ko sila pinaunlakan dahil flooded kasi ang isip ko ng mga nangyari at hindi ko na kayang dagdagan pa ng mga paliwanag niya, hindi ko rin naman alam kung paano ko tatanggapin.

Hindi na rin naman naging mahirap sa akin totally ang iwasan si Kuya Brando dahil mula nang mamatay si Tito Chairman ay pinili nitong sa hotel na ito mamalagi habang kami naman ng aking pamilya ay nanatili sa malaking bahay.

Sumabad naman si Mommy Beng. “Higit pa naman doon ang dapat nating ipagpasalamat sa kaniya. Itong pagkakabuo ng ating pamilya, indirectly ay nakatulong siya.” Kahit nasa harap kami ng puntod ay hindi pa rin niya mapigilan ang saya sa mukha. Sa tinagal-tagal nga naman ng panahong paghihirap na pinagdaanan niya sa kaniyang unang asawa, at least happy ending pa rin ang kwento ng pamilya namin. Nawalis lahat ang agam-agam sa kaniyang isip nang makita niya kami ni Daddy Clyde na nagbabantay sa kaniya sa hospital bed nang magkaroon siya ng malay. Immediately sinabi ko sa kaniya na alam ko na ang lahat at wala na siyang dapat ipangamba dahil pinatatawad ko na siya. Imposible mang paniwalaan ng iba na napakabilis kong magpatawad pero iyon talaga ang nasa puso ko.

Katabi ng puntod ni Tito Chairman ay ang kay Phen na pinsan ko. Saglit kaming nanahimik para umusal ng panalangin para sa ikatatahimik ng kaluluwa nilang dalawa.

Maya-maya lang magkakasama na kaming sumakay ng kotse pauwi sa malaking bahay na siyang tinutuluyan na namin ngayon.



“SIR RHETT MAY TAWAG po kayo.”

Boses iyon ng katulong na nagpadisrupt sa aking pagkakaupo sa gilid ng swimming pool, ang mga paa ay natutuwang ikinakampay sa tubig. Sa unang araw ng pagtira naming magkakasama sa malaking bahay pagkalibing kay Tito Chairman ay pinalagyan na ng tubig ni Daddy Clyde ang pool sa hiling ko na rin. Naisip ko kasing sa paglalagay ng tubig sa pool ay hudyat na rin iyon ng pagtatapos sa isang mapait na kabanata sa buhay ng aming angkan.

Iniabot sa akin ng katulong ang wireless phone. “Hello…”

“Hi Rhett...” bungad ng nasa kabilang linya, ang boses ay pinilit na tumunog na friendly.

“Yes Miss Elizalde?” pormal kong tanong sa kaniya. Iba ang dating sa akin ng babaeng ito na simula pa lamang ay hindi ko na talaga nagustuhan. Ilang beses na itong tawag ng tawag na talaga namang nakakairita.

“Iimbitahan sana kitang mag-dinner tonight.”

OMG! Anong akala ng Yzah’ng ito? Easy to get ako? Kapal naman talaga ng mukha na matapos makipagkalas kuno(?) kay Kuya Brando nang malaman na hindi ito ang tagapagmana ng SJR ay heto naman at ako ang gustong puntiryahin. Ako naman ang gustong maging fiancé niya.

Sa kabila ng inis ko, nagawa ko pa rin maging polite sa phone. “Sorry Miss Elizalde but I don’t have time to spare for a dinner.”

“Maybe tomorrow night?”

“Sorry—“

“How about the night after tomorrow,” pangungulit nito.

“My schedule is full,” sabi ko pa rin kahit nagngingitngit na ang loob ko sa inis.

“In that case, just give me a date when you will be free. Ako na lang ang mag fit in.”

Hindi ko na talaga kaya, “Sorry Miss Elizalde but I have to tell you this, hindi ako interesado sa iyo o sa kung anoman ang proposal mo. Not tonight, not tomorrow and not even in this lifetime.”

Mukha namang nasaktan siya sa sinabi ko kaya to redeem herself, “Akala mo ba gusto kita? Kung hindi lang dahil sa parents ko, I will not be talking to you now. You freak!”

Naramdaman ko ang biglang pag-akyat ng dugo sa aking ulo na pinilit ko namang kontrolin. “Okay, thank you for your time. Don’t dare to call me again. Have a nice day,” sabi ko saka pinindot ang button para sa end call.

Natawa na lang ako sa Yzah Elizade’ng iyon. Kakaiba talaga siya.

An hour later, dumating naman sina Harry at Eunice na inestima ko na rin sa nipa hut cottage na ipinabili ko kay Daddy at inilagay sa may tabi ng pool.

Ngayon ko na lang ulit nakita si Eunice dahil hindi siya kasama ni Harry noong pumunta sa lamay ni Tito Chairman. May pamahiin kasi ang pamilya nila na hindi pwedeng pumunta sa lamay o sa may namatay ang isang buntis dahil mahihirapan ito sa panganganak. Tingin ko’y medyo tumaba siya kumpara dati. Siya mismo ang nag-abot sa akin ng isang light green envelope nang magkaharap na kami sa mesang yari sa kawayan.

“Ano ito?” napapantastikuhan kong tanong sa mga mukha nilang parehong maluwang ang pagkakangiti.

“Buksan mo,” masayang sabi ni Harry na ngayon ay hindi na skin head na mukhang sinadya ng pahabain ang buhok na nasa 10mm na siguro ang haba.

Natuwa naman ako nang makitang invitation iyon sa nalalapit nilang kasal. “Akala ko ba Harry after pa nating makapag-board exam, bakit next month na agad?”

“Ganoon din naman iyon, magpapakasal din kami ni Eunice, kaya bakit patatagalin pa?” proud niyang sabi.

Si Eunice naman ang nagsalita. “Isa pa, ayaw kasi ni Harry na isilang ang anak namin nang hindi kami kasal.”

Nakangiting tumango naman si Harry bilang pagsang-ayon. “Siyempre kahit pa sabihing pwede na naman ngayon na isunod sa apelyido ko ang anak namin, lilitaw at lilitaw pa rin sa birth certificate niya na hindi kami kasal noong isilang siya. Ayoko naman na dumating iyong time na may isip na siya at magtanong kung bakit hindi kami kasal nang isilang siya at pagdudahan niya ang relasyon namin ng kaniyang ina.”

Wow! Ano pa nga ba ang masasabi ko sa paninindigan ni Harry kundi, “Approve na approve sa akin ang kasalang iyan!” Ini-scan ko ang laman ng invitation, “Ako ang Best Man?”

“Alangan namang ikaw ang Maid of Honor ko?” natatawang turan ni Eunice.

“Puwede ba?” masayang biro ko.

Halos pamulagatan ako ng mata ni Eunice. “Siyempre hindi pwede.”

Napatawa na rin kaming pareho ni Harry.

Umalis din sina Harry at Eunice pagkatapos makapananghalian. Matutulog muna sana ako sa aking silid nang sabihin ng katulong na dumating daw si Kuya Rhon at gusto daw akong makausap. Sinabihan ko na lang ang katulong na sa nipa hut ko na rin siya kakausapin.

Ibang Kuya Rhon ang humarap sa akin, walang mababanaag na saya sa kaniyang mukha at parang bigat na bigat ang katawan sa kung anoman ang bumabagabag sa kaniyang kalooban. Tingin ko nga’y medyo namayat ito pero naroon pa rin ang kakaibang appeal na dulot ng kaniyang long hair at goatee na bumagay sa moreno complexion nito at hunk pa ring tingnan. Parang talagang isang bida ng Mexican telenovela.

Umupo kami magkaharap sa loob ng cottage.

“Kumusta ka na?” iyon lang ang naisip kong itanong dahil muli na namang nanariwa sa akin ang sakit na naramdaman ko sa pagbabalikan nila ni Kuya Brando.

“Heto, restless at guilty,” maikling sagot niya pero ramdam ko ang emosyon na itinatago sa dibdib.

Bakit ganoon ang sagot niya? Hindi ba siya masaya sa piling ni Kuya Brando? Hindi ba’t for more than ten years ay inasam niya na magkabalikan silang dalawa? O baka naman nagkatotoo na ang iniisip ko dati na kaya nakipagbalikan si Kuya Brando sa kaniya ng ganoon kadali ay para pahirapan siya na karugtong pa rin ng original plan nito?

“Hindi ka na kasi dapat nakipagbalikan sa kaniya. Sinasaktan ka ba niya?”

Hindi niya sinagot ang tanong ko. Iba ang lumabas sa kaniyang bibig. “Babalik na ako ng Korea, Rhett. Gusto kong bago man lang umalis ay gumaan ang loob ko at maitama ang aking mga pagkakamali.”

Puzzled ako sa sinasabi niya. “Iiwan mo si Kuya Brando?”

Muli hindi na naman siya sumagot. Biglang tumingin sa kawalan saka malalim na nag-isip. Nang finally madetalye na sa isip ang sasabihin ay muling nagsalita. “Naaalala ko pa the first time I met Phen more than ten years ago. May emergency practice kami noon sa UB Chorale kaya’t hindi kita masusundo. Pinakiusapan ko si Brando na sunduin ka kahit alam kong mahihirapan siyang makabalik kaagad dahil susunduin naman niya sa airport ang kapatid niyang galing sa Amerika na si James. Pero pinilit pa rin niya dahil sa pagmamahal niya sa akin na ayaw akong biguin.”

May na-refresh sa utak ko sa mga pahayag ni Kuya Rhon. Ito iyong araw na sinuntok ako ni Jimson at naabutan ni Kuya Brando na nakahandusay sa kalsada.

Malungkot ang mukha na nagpatuloy si Kuya Rhon. “Buti pa noon, mahal na mahal ako ni Brando kahit hindi naman kasing-level ng pagmamahal niya ang pagmamahal ko sa kaniya. Siguro nga’y napilitan lang akong makipag-relasyon sa kaniya noon kaya that night, pagkatapos ng aming emergency practice ay nagkayayaan ang grupo na mag-bar. Sinadya kong hindi siya isama at hindi ko rin ipinaalam sa kaniya.”

Ayun, kaya pala nang magkamalay ako at nasa bahay na ay hindi alam ni Kuya Brando kung nasaan si Kuya Rhon.

“Doon ko nakilala si Phen sa bar. Unang kita pa lang ay iba na ang naramdaman kong atraksiyon sa kaniya. Magaan ang pakiramdam namin sa isa’t-isa. Hindi ko na nga naisip pa si Brando nang gabing iyon dahil kay Phen na pumuno ng gabi ko. Noon ngang may kausapin siya sa cell phone, instantly naramdaman ko agad ang selos at hindi ko rin alam kung ramdam din niya iyon dahil nag-explain siya at sinabing Kuya niya ang kausap sa phone na dapat daw ay kasama niya sa bar na iyon. Later ko na lang nalaman na ang Kuya pala niyang iyon na kausap niya ay walang iba kundi si Brando na sandali kong kinalimutan nang gabing iyon.”

Wala akong makapang pwedeng sabihin kaya nanahimik na lang ako at matamang nakinig sa mga sasabihin pa niya.

“Naging kami ni Phen na ang tawag sa kaniya ni Brando ay James. Nalaman ko lang na kapatid niya si Brando nang unang beses akong pumunta sa bahay na ito at makita ko ang picture nila ni Brando nang sunduin siya nito sa airport.”

Iyon din ang nakita kong picture na nakaframe at nakapatong sa entertainment cabinet.

“Nang maging kami ni Phen ay nagdesisyon akong makipagkalas sa kaniya. Nalaman din ni Brando na si Phen ang dahilan nang makita niya sa wallet ko ang picture naming dalawa na kinunan sa bar nang una kaming magkita. Naging masaya naman ako pero naging pansamantala lang dahil nang wala na kami ni Brando, saka ko naman naramdaman ang pangungulila ko sa kaniya.”

Napagtagni-tagni ko na rin naman ang mga sumunod nyang sinabi kaya, “At dahil doon kaya ka nakipagkalas naman kay Phen para balikan si Kuya Brando?”

Marahan siyang tumango. “Pero ayaw na niyang makipagbalikan sa akin. Ni ayaw na nga niya akong kausapin. Alam kong mahal pa rin niya ako pero ipinagparaya na lang niya ako sa kaniyang kapatid. Hindi ko naman magawang dayain ang sarili ko kaya hindi ko na binalikan pa si Phen. Hanggang isang umaga dumating si Brando na lasing na lasing at gusto akong makausap. Nakiusap siya na balikan ko na si Phen dahil sobrang depressed na ito mula nang iwan ko.”

“Pero hindi ka pumayag sa pakiusap niya?” tanong ko sa pagkaalala ko ng tagpong iyon.

Pinangingiliran na ng luha ang gilid ng mga mata ni Kuya Rhon. “Hindi naman kasi ganoon kadali ang hinihingi niya. Nagkamali ako ng desisyon sa buhay nang piliin ko si Phen at i-dump siya ng basta-basta. Isang pagkakamali na ayaw ko ng dagdagan pa sa pamamagitan ng pakikipagbalikan kay Phen at papaniwalain na mahal ko siya kahit ang Kuya Brando naman niya ang mahal ko.”

“Dahil ba doon kaya nagalit sa iyo si Kuya Brando?”

“Inisip kasi niya na pinaglaruan ko lang silang magkapatid, pinaniwalang mahal ko at later ay niloko. Ang pagkakamali ko lang, hindi ko nagawang aminin sa kaniya na kaya hindi ko mapagbibigyan ang hiling niya na balikan si Phen ay dahil siya ang mahal ko. At lalong pinalala ang sitwasyon ng pagpapatiwakal ni Phen sa paglunod sa sarili na nang mabalitaan ko ay naging dagok naman sa akin.”

Gusto kong lapitan si Kuya Rhon para aluin. “Iyon ba ang dahilan ng depression mo?” Naalala ko kasi ang sinabi ni Mommy Beng.

Tuluyan ng dumaloy ang luha sa kaniyang mga pisngi. “Oo Rhett, sa sobrang depressed ko napabayaan ko na ang aking pag-aaral. Muntik pa nga akong hindi makagradweyt.”

“Kaya ba siya nagbalik para maghiganti sa iyo at dahil wala ka ay ako ang pinagdiskitahan niya?” tanong kong naninikip ang dibdb.

Atubili namang sumagot sa Kuya Rhon.

Halos mag-crack na ang aking boses na nagpatuloy ako. “At ngayon kahit alam mong naghihiganti siya ay nakipagbalikan ka pa rin sa kaniya ng ganoon-ganoon na lang? Hindi mo ba naisip na baka parte pa rin ng paghihiganti niya ang pakikipagbalikan sa iyo? Kaya ngayon ikaw naman ang pinahihirapan niya?”

Nagulat ako nang mapailing si Kuya Rhon sa lahat ng tanong ko sa kaniya. “Nang mag-usap kami sa kaniyang opisina, sinabi ko sa kaniyang layuan ka at huwag kang idamay sa paghihiganti niya sa akin. Sinabi niya sa akin na kinalimutan na raw niya ang lahat ng nangyari at pinatatawad na raw niya ako. Siyempre hindi ko siya pinaniwalaan.”

Sa pagbabalik tanaw ko sa nangyari ay bigla na lang umagos ang luha ko. Parang kahit ilang araw na ang nakalilipas ay ganoon pa rin ang sakit na nararamdaman ko sa tuwing maaalala ang mga nangyari.

“Hanggang pakiusapan na niya akong umalis. Itinuro niya sa akin ang pinto palabas ng opisina. Kaya nang bumukas ang pinto halos nakatalikod na siya sa iyo. Sinamantala ko ang pagkakataon na iyon na bago mo pa kami mapansin ay bigla ko siyang niyakap at hinalikan sa mga labi. Nanlaban siya pero pinilit kong hindi siya makagalaw kahit man lamang habang naroon ka at nakatingin sa amin. Hindi kami nagkabalikan ni Brando, Rhett.”

Natigil naman sa pagpatak ang mga luha ko sa huling sinabi niya. Hindi daw sila nagkabalikan ni Kuya Brando. “I-ibig sabihin pinaniwala mo lang ako na naging kayo ulit kahit hindi?”

“Patawarin mo ako Rhett. Iyon lang kasi ang naisip kong paraan para layuan mo si Brando. Pero nagkamali ako dahil sa kagustuhan kong malayo ka para hindi masaktan ni Brando ay lalo pa kitang nasaktan sa ginawa ko.”

Saka ko na-realize na kung pinakinggan ko lang si Kuya Brando sa gusto niyang sabihin noong nasa sementeryo kami, malamang naipaliwanag niya kung bakit naging circumstantial ang mga sumunod na nangyari para paniwalaan ko ang kasinungalingan ni Kuya Rhon.

“Ito ang gusto kong itama Rhett bago ako bumalik ng Korea. Gusto ko ring hingin ang pagpapatawad mo.”

Hindi ko alam kung anong reaction ko sa ibinunyag niya. Gusto kong magalit, gusto kong mainis. Pero sa isang banda, kapakanan ko rin naman ang nasa isip niya nang gawin iyon. Hindi nga lang maganda ang ginamit niyang paraan. Ewan basta ang naisip ko lang ay si Kuya Brando. May mga bagay kaming dapat pag-usapan.

Sa kabila ng galit na nararamdaman ko ay nagawa ko pa ring yakapin ng mahigpit si Kuya Rhon. “Ingat ka sa Korea,” sabi ko sa kaniya. “Salamat din sa pagiging kuya mo sa akin all these years.”



SUMALUDO PA ANG guwardiya sa akin pagbaba ko mula sa passenger’s seat ng kotse pagkuwa’y lumapit. Pinahinto ko na muna kasi sa driver ang kotse bago pa tuluyang makapasok sa main gate ng construction site.

“Pumasok ba si Engr. Ramirez?” halos kapusan na ako ng hininga sa huling salita sa sobrang kaba at excitement na makitang muli si Kuya Brando.

Mabilis naman ang naging tugon nito. “Pumasok po kaninang alas-otso ng umaga Sir pero umalis din kaagad matapos kuhanin ang mga gamit niya sa kaniyang opisina.”

Napakunot-noo ako. “Bakit kinuha ang gamit?”

“Resigned na po kasi siya effective today.”

Natigilan ako sa sinabi ng guwardiya. Nag-echo sa akin ng paulit-ulit ang “Resigned na si Kuya Brando.” Bigla ang pagbalot ng panghihinayang sa aking puso. Akala ko pa naman ay makakausap ko na siya this time.

Nanghihina ang mga tuhod na pumasok na ako ulit sa kotse.

Kinuha ko ang aking cellphone para tawagan si Daddy Clyde.

“Hello…” masaya ang boses sa kabilang linya.

“Daddy…” hindi ko alam kung paano ko sisimulan ang pagtatanong kay Kuya Brando.

“O, Rhett, nasaan ka ba? Hinahanap ka ng Mommy mo, bigla ka na lang daw umalis?”

Finally naglakas-loob na akong magsalita. “Daddy, nandito ako sa site. Gusto ko sanang makausap si Kuya Brando pero resigned na pala siya.”

Ilang patlang bago sumagot si Daddy sa malungkot na tinig. “Oo, anak. Nag-resign na siya.”

“Saan daw ho siya pupunta?”pinigilan ko ang pag-crack ng aking boses.

“Wala siyang sinabi. Basta sabi niya magso-soul-searching muna daw siya. Gusto nga sana niyang puntahan ka para kahit man lang bago siya umalis ay makapag-usap kayo. But the last minute, he changed his mind. Baka daw kasi hindi ka pa handang pakinggan siya.”

Handa na akong makinig sa kaniya Dad, sa isip ko lang. “Ganoon po ba. Sige Dad, try kong puntahan siya sa hotel baka sakaling abutan ko pa.” Kaninang umaga pa siya umalis ng opisina at hapon na ngayon. Kahit slim ang chances na nandoon pa siya, I still have to try my luck.

Biglang sumaya ang tono ni Daddy Clyde. “Sige anak, bilisan mo na at harinawang abutan mo pa siya. Maganda iyong magkausap kayo at magkalinawan. Baka sakaling mapigilan mo pa siyang umalis sa kumpanya.”

Abot-abot ang dasal ko habang papunta kami sa hotel. Pero nawala na ng tuluyan ang gahibla kong pag-asa nang sabihin ng front-desk personnel na nakapag-check out na raw si Kuya Brando an hour ago.

Kung napaaga lang sana ako. Laylay-balikat at halos maiiyak na akong lumabas ulit ng hotel at bumalik sa kotse.

“Saan tayo Sir?” tanong sa akin ng family driver.

Saan nga ba? Pwede ba patungo kay Kuya Brando? Pero saan na nga ba siya naroroon? Saan ko ba siya hahanapin?

Sa kawalan ng direksiyon ay umibis ako sa kotse nang tumapat ito sa may daan patungong plaza. Sinabihan ko ang driver na mauna na sa bahay nang magtangka itong ihatid na lang daw ako sa pupuntahan ko.

Nilakad ko ang kahabaan ng daan na parang wala sa sarili. Pakiramdam ko’y solo ko ang mundo sa kabila ng karamihan ng taong naglalakad at nakakasalubong ko na ang iba’y nakakabanggaan ko na rin. Wala tiyak na patutunguhan ay nagtuloy-tuloy lang ako sa paglalakad habang nag-iisip ng susunod na gagawin.

Hanggang dalhin ako ng mga paa ko sa breakwater ng Calumpang river. At dahil magdadapit-hapon na, mas marami na ngayong mga bata sa paligid na naglalaro. Traffic na rin sa Calumpang Bridge sa may kanang bahagi at sa ilalim naman ang agos ng tubig na natatakpan ng mga berdeng water lily.

Tinungo ko ang bench na inupuan namin ni Kuya Brando sa unang beses na pagpunta namin. Nakaramdam lalo ako ng panghihinayang nang wala si Kuya Brando doon na kahit kaunti ay idinalangin kong sana’y narooon siya at abutan ko. Kagaya ng mga romance stories na nababasa ko, pero mukhang wala na yata talagang happy ending na nakalaan para sa amin ni Kuya Brando.

Matagal akong umupo sa bench, patuloy ang pagbabalik-tanaw sa mga masasayang nangyari sa amin sa lugar na iyon hanggang sa maisipan kong maglakad-lakad at para balikan na rin ang kahabaan ng tinakbo ko habang hinahabol ko si Kuya Brando noong araw na nagpahayag kami ng damdamin sa isa’t-isa.

Hanggang makalapit ako sa bench na piping saksi sa aming pag-ibig. Mga ilang hakbang pa ay naaninag ko na na may nakaupong isang lalaki. Biglang kaba ang naramdaman ko sa aking dibdib. Sa isip ko ay nanulay ang pag-asa na sana ay si Kuya Brando ang nakaupong lalaki.

Nagmamadali akong lumapit at parang mapupugto ang hininga nang humarap ang lalaki sa akin saka nagsalita. “Nandito ka rin pala, Utoy.” Alumpihit ang lumatay na ngiti sa mukha.

Pakiramdam ko’y lumiwanag ang buong paligid na amoy peras at banilya. Ang saya ay bumalot sa aking dibdib. Halos maiyak ako sa muling pagtawag niya sa akin ng Utoy. Parang nalulon ko naman ang aking dila na hindi makahagilap ng sasabihin kaya umupo na lang ako sa kaniyang tabi, sinadyang lagyan ng puwang sa pagitan namin.

“Paalis na rin ako,” mapait ang tinig niyang sabi. “Gusto ko kasing puntahan muna ang lugar na ito bago ako tuluyang umalis.”

Pinilit kong tumingin sa mukha niya. “S-saan ka pupunta?” Huwag ka ng umalis Kuya Brando, huwag mo akong iwan.

“Hindi ko pa alam, baka sa Manila muna…basta malayo lang dito.”

Ouch! Gusto talaga niyang lumayo sa akin. Ang sayang nararamdaman ko ay napalitan ng lungkot. “A-akala ko’y hindi na kita makikita. Galing ako sa site—“

Pinilit niyang ngumiti. “Resigned na ako.”

Parang napakahirap sa akin ang magsalita. Kinakain pa rin ako ng aking pride na nasaktan. Pero last chance ko na ito na ipaalam sa kaniya na handa na ako. Kung hindi ko pa sasabihin ngayon, baka tuluyan na akong mawalan ng pagkakataon. Huminga ako ng malalim. “Gusto ko ng makinig sa sasabihin mo Kuya.”

Kita ko ang pagliwanag ng kaniyang mukha. “Saan mo gustong simulan ko ang pangungumpisal?” pagbibiro na niya.

Alam ko na naman ang tungkol sa pinsan kong si Phen kaya mas mabuti sigurong itanong ko na lang sa kaniya ang iba pang kailangan kong malaman. “After more than ten years nagbalik ka ba para maghiganti?”

Nagbaling ng tingin si Kuya Brando at ipinukol sa sementadong daan. “Iyan din ang ipinipilit sa akin ni Rhon nang kausapin niya ako the day after he arrived from Korea. Pero aaminin ko nang una kitang makita sa interview, lahat ng masasakit na nangyari sa buhay ko ay biglang nanariwa. Nang i-confirm mo sa akin na kapatid mo nga si Rhon, doon na nabuo sa isip ko ang maghiganti kay Rhon. At iyon ay gagawin ko sa pamamagitan mo.”

Para akong maiiyak dahil sa mismong bibig pa ngayon ni Kuya Brando ko naririnig na isa lang akong tauhan sa plano niya. “Parang ako lang si Phen noon—“

“Tama. Para lang ikaw si James noon na pinaglaruan niya, pinaibig saka iniwanang devastated. Kaya naisip ko kailangang siya naman ngayon ang makaramdam ng dinanas ko. Kung paiibigin kita at paglalaruan magiging amanos na lang kami.”

Ibinaling ko sa ilog ang aking paningin para kahit paano’y maitago ko sa kaniya ang pangingilid ng luha sa mga mata. Parang mga punyal na tumatarak sa aking dibdib ang mga sinasabi ni Kuya Brando. Oh, ang sakit. Ang sakit, sakit.

“Nang malaman ni Chairman na nag-o-OJT ka sa kumapanya namin at ikaw ang kapatid ni Rhon ay kinausap niya ako. May nakapagsabi rin kasi sa kaniya na nagiging malapit na tayo sa isa’t-isa. Sinabihan niya ako to stay away from you. Ayaw na raw niya kasing magkatotoo ang kasabihan na ‘History repeats itself’. Si Rhon noon pinaibig niya si James tapos biglang iniwan at dahil doon ay nagpatiwakal at nawala siya ng tuluyan sa amin. Tapos ako naman ngayon na baka daw mahulog ang loob ko sa iyo at kagaya ka rin ng Kuya mo na iiwanan ako at baka mawala din ako sa kaniya. I assured him na hindi iyon mangyayari at nangako ako sa kaniya na kaya kita nilalapitan ay para ipaghiganti ko ang sinapit ni James at wala ng iba pa.”

Take note, sabi ng puso ko, ‘ipaghiganti ko ang sinapit ni James at wala ng iba pa’ ibig sabihin hindi nga ako minahal ni Kuya Brando from the start. Lahat ng mga nangyari sa amin ay parte lang ng kaniyang paghihiganti.

Tuluyan ng umagos ang luha ko sa magkabilang pisngi.

“Puro galit ang nararamdaman ko kay Rhon. Walang araw sa aking buhay na hindi ko naiisip ang nangyari kay James. Ang pagpapatiwakal niya…” parang sa maiiyak ang boses ni Kuya Brando at mabigat sa kalooban ang mga sumunod na sinabi. “Sinamahan ko siyang mag-inom nang gabing iyon, gusto ko siyang damayan lalo na’t hindi ko nagawang pakiusapan si Rhon na balikan siya ng mga nagdaang araw. Nakarami kami ng ininom at nakatulog ako. Paggising ko nakita ko na lang siyang nakalutang sa pool. Sinaklolohan ko siya pero huli na ako ng gising dahil hindi ko na siya na-revive. Patay na si James.”

Matagal na katahimikan ang namagitan sa amin. Wala ni isa man ang gustong magsalita sa takot na ipakita sa isa’t-isa ang pag-iyak.

Maya-maya ay si Kuya Brando ang bumasag ng katahimikan. “Ang sakit talaga sa akin ng nangyari kay James kaya naging sobrang guilty ako sa aking sarili nang ang aking paghihiganti ay nauwi sa pagkahulog ko ng loob sa iyo.”

Bigla naman akong napa-Oh sa huling sinabi niya. Napamulagat ako at biglang binawi ang sarili sa sunod-sunod na pag-eemote. Tumingin ako sa kaniyang mga mata, bakas sa mukha ang pagtatanong sa kaniyang sinabi.

Marahang tumango si Kuya Brando. “Oo, Utoy. Nahulog na ako sa iyo the first time we met in the interview. Ayoko lang aminin sa sarili ko.”

WOW! Totoo ba talaga ito?

“Naaalala mo ba nang una nating punta dito? Nakatulog ka noon sa pagkakahilig sa dibdib ko. Nang magmulat ka, tinanong mo ako kung bakit ako umiiyak.”

Mataman ang pagkakatingin ko sa kaniya, ang kaligayahan ay unti-unting umuusbong sa aking puso.

“Hindi mo alam na sa kabila ng pangungumbinse ko sa sariling parte ka lang ng aking paghihiganti, ay iba naman ang sinasabi ng puso ko. Iyon ay ang mahal kita Rhett! At ang pag-ibig ko sa ‘yo ay isang maliwanag na pagtataksil kay James at pagsisinungaling sa ipinangako ko kay Chairman. Naiyak ako dahil napaka-komplikado ng lahat para sa atin. At nang gabing iyon, tanging puso ko lang ang sinunod ko.”

Hindi ko na mapigilan ang sariling hindi ngumiti sa rebelasyon ni Kuya Brando sa akin. Animoy nalulunod ako sa sobrang kaligayahan. Pero nanatili akong tahimik dahil gusto kong marinig ang magaganda niyang sinasabi.

“Takot na takot ako nang muntik ka ng malunod sa beach sa Nasugbu. Galit na galit ako sa sarili ko dahil pinabayaan kita. Hindi ko natupad ang sinabi ko sa iyo na kaya ako nagpilit na pumunta para bantayan ka. Kahit napakahirap para sa akin dahil sa naging trauma ko sa mga nangyari. Ayokong mangyari sa iyo ang nangyari kay James. Pero mapagbiro talaga ang tadhana dahil ganun rin ang nangyari, naiwan kita, naglasing ka at muntik ng malunod.”

“Uminom ako noon dahil iniwan mo ako at sumama ka kay Miss Elizalde.”

“Ginawa ko lang iyon dahil ayokong makarating kay Chairman sa pamamagitan ni Yzah na magkasama tayo at may namamagitan sa atin. Buti na lang hindi ka nalunod, kundi baka hindi ko na kakayanin at sumunod na rin ako.”

“Galit ka ba sa akin noon Kuya?” Naalala ko kasi ang ekspresyon ng mukha niya nang gabing iyon.

“Hindi sa iyo, Utoy. Sa sarili ko ako galit dahil muntik ka ng mawala sa akin sa kapabayaan ko.”

“Hindi ka pala galit, e bakit iniwan mo ako? Bakit ka umalis ng maaga?”

“Pasensiya ka na. Tumawag kasi si Chairman that night at may biglaang pinapatapos na report na kakailanganin niya first hour in the morning. Kinumusta naman kita kay Eunso at nang masiguro kong okay ka na saka lang ako umalis. Sinabi ko na lang kay Eunso na huwag sabihin sa iyo that I dropped by.”

“Si Kuya Rhon—“

“Pinatawad ko na si Rhon the day I admit to myself that I love you.”

“Pero hindi siya naniwala?”

“Hindi ko siya masisisi dahil kahit ako hindi ko din sukat akalain na I could forgive him that easy. Siguro kaya ganoon dahil kailangan kong palayain ang sarili ko sa pait ng kahapon para maharap ko ang mundo ng masaya at walang alinlangan na mahalin ka.”

“Sinabi niya sa akin na nagkabalikan kayo?”

Tumango si Kuya Brando. “Yes, I know dahil inamin niya rin sa akin iyan during the wake of Chairman. Doon ko napag-isip na kaya biglang naging ganoon na lang ang trato mo sa akin. Immediately I attempted to talk to you pero ayaw mo akong kausapin.”

“Bakit kasi noong kinagabihan na mag-usap kayo ni Kuya Rhon ay hindi mo sinasagot ang mga tawag ko. Gusto ko lang namang i-confirm sa iyo kung totoo ngang nagkabalikan kayo ni Kuya Rhon tapos ini-off mo pa ng tuluyan ang telepono.”

Napailing siya. “That night, inatake si Chairman. Ako ang nagsugod sa kaniya sa ospital. Sa pagmamadali ko, naiwan ko sa kuwarto ang cellphone na nag-battery empty na sa dami ng missed calls mo na nakita ko nang i-charge ko kinaumagahan pag-uwi ko. Pero tinawagan kita late night from the hospital pero hindi na kita makontak hanggang sa kinaumagahan.”

Naalala ko, nag-battery empty nga pala ang cellphone ko at kinaumagahan, hindi na ako nag-charge ulit dahil sa sama ng loob ko sa nangyari.

“Pinuntahan nga kita sa bahay ninyo pag-alis ko ng ospital pero wala ka naman kaya tumuloy na lang ako dito para magbihis bago dalawin ang puntod ni James.”

Ibig sabihin, nagkasalisi kami ni Kuya Brando. “Magkasama kayo ni Kuya Rhon sa pagdalaw sa sementeryo.”

Tumango siya. “Bago ako umalis sa ospital dumating si Rhon at ang Mommy mo, binisita si Chairman. Nabanggit ko sa kaniya na sasaglit nga ako sa puntod ni James pagkatapos kitang puntahan sa bahay dahil hindi nga kita makontak. Pagdating ko naman sa gate ng memorial park, naroon na si Rhon at naghihintay sa akin dahil hindi nga raw niya alam kung nasaan ang puntod.”

Napatango ako. “Pero magkasama kayong umalis?”

“For old time’s sake, I offered him na sumabay na sa akin palabas lalo na’t medyo mainit na noon ang araw. Nagpaunlak naman siya pero nang makalabas ng gate, umibis din siya at may pupuntahan pa raw.”

OMG! Iba talagang magbiro ang tadhana. Parang ang lahat ng nangyari ay swak na swak sa isat-isa para patuloy akong papaniwalain na nagkabalikan na nga sina Kuya Rhon at Kuya Brando. Pero lahat pala ay circumstantial lang dahil ang ikinukubli nito ay ang totoong pagmamahal sa akin ni Kuya Brando.

Natawa ako na hindi nakaligtas sa paningin ni Kuya Brando.

“What’s that for?”

Umiling ako patuloy pa rin sa pagkakangiti. “Nothing.”

Hindi siya kumbinsido sa sagot ko. “Ang totoo naisip ko lang na kung pinakinggan na kita sa paliwanag mo noong nasa sementeryo tayo, hindi na sana tayo umabot sa ganito.”

Tumayo siya sa aking harapan saka mabilis akong hinila na nagpatayo din sa akin, ang mga katawan namin ay halos magkadikit. Hinawakan niya ang magkabila kong balikat saka muling nagsalita. “That will serve a lesson. Kapag may hindi pagkakaunawaan, kaysa mag-jump-into-conclusion na lang basta, mas mainam ang pakinggan ang side ng bawat isa para malinawan anoman ang hindi pagkakaunawaan.”

Tumango ako na ang puso ay punom-puno ng kaligayahan. At last may happy ending pa rin pala para sa amin ni Kuya Brando.

Lumapit ang bibig niya sa bibig ko. Tinanggap ko ang halik na iyon na pinagsaluhan namin sa mga sumunod ng tatlong minuto. Sa sarap at tagal ng halik na iyon ay nagawa na nitong bumuhay ng natutulog na damdamin.

Kumalas lang sa pagkakahinang ang aming mga labi nang mapansin ang grupo ng mga batang lalaki na nakatingin na sa amin. Iba’t-iba ang reaksiyon nila sa pagkakita sa amin ni Kuya Brando. May mga nakangiti, may nandidiri at may dedma lang sa kanila ang nakita.

Maya-maya ay nagtakbuhan ang mga bata at may isang naiwan. Nanatili siyang nakatingin sa amin na parang natutuwa sa kaniyang nakikita pagkuwa’y pasipol-sipol na tumalikod, nakapameywang at pakembot-kembot na lumakad tungo sa direksyion ng mga kalaro.

Pareho na lang kaming nagkatawanan ni Kuya Brando.

May kinuha siya sa bulsa ng pantalon saka inabot sa akin.

“Regalo?”

Tumango siya. “Open it.”

Para na naman akong maiiyak sa tuwa nang buksan ko iyon at makita ang isang gold-plated na parker pen na may naka-engrave na Brando Love Rhett.

Saka niya inilabas sa bulsa ang isa pang parker pen. Iyon ang gift ko sa kaniya. “Nasa iyo?” nagtatakang tanong ko.

“Nakita ng guwardiya sa basurahan at dahil may nakalagay na ‘To Kuya Brando’ ay ibinigay niya sa akin nang makaalis na si Rhon ng opisina. Nang buksan ko nalaman kong galing sa iyo dahil sa engravings na Rhett Love Brando. Kaya naisip kong pagawan din kita, Brando Love Rhett naman.”

Yumakap ako sa kaniya ng mahigpit. “Salamat Kuya.”

“Tayo na Utoy.”

Kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya. “Saan Kuya?”

Niyakap niya ulit ako at ipinadama ang kaniyang kahandaan na gaya ng sa akin ay tuluyang binuhay ng torrid kiss.

Pabulong siyang nagsalita. “I love you Rhett Santillan.”

Bumulong din ako. “I love you too, Brando Ramirez.”

“Let’s go Rhett, I want to make love with you now.”

Napangiti ako saka medyo kinabahan. “You will be my first.”

Lalo siyang na-excite sa sinabi ko. “Don’t worry, I will be gentle.”

Mabibilis ang mga hakbang na iginiya niya ako patungo sa puting kotse.

“What’s the rush?” hindi ko mapigilang itanong habang natatawa sa pagmamadali niyang makasakay kami sa kotse.

Kumindat si Kuya Brando. “Every second counts.”


WAKAS

si kuya brando at ako part 17

----------o0O0o----------


IT WAS ONLY A DREAM no matter how vivid it is. Iyon agad ang pumasok sa isip ko nang naghahabol-hiningang nagmulat ng mga mata mula sa pagkakaupo ng nakasandal sa punong pinagkublian ko sa loob ng memorial park. Nakatulog pala ako sa pananatili sa ganoong posisyon kaninang makita ko sina Kuya Brando at Kuya Rhon na paaalis sakay ng kotseng puti. Butil-butil ang pawis sa noo at mukha dahil na rin sa kasagsagan ng init ng araw na sentro na mismo sa puno na naghuhudyat na alas-dose na ng tanghali.

Nagpunas ako ng pawis saka napapikit at nagdasal ng pasasalamat dahil panaginip lang pala ang pagkabaril ni Jimson kay Tiya Beng. Buti na lang at panaginip lang at hindi ko pa rin nagawang barilin si Jimson.

Habang papalapit naman ako sa puntod ay naisip kong hindi kaya ang panaginip ko ay isang babala? Isang premonisyon sa maaring maganap? Inilahad sa akin sa pamamagitan ng panaginip para mapaghandaan ko at hindi makagawa ng isang pagkakamali na pagsisisihan ko sa bandang huli?

Nakita ko ang pangalan ni Stephen James Ramirez sa lapida ng puntod. Confirmed nga na si Phen ang nakalibing doon. Pero medyo nag-isip ako sa pagkakita sa mga fresh flowers at nakasinding kandila. Ganoon na ganoon ang nasa aking panaginip. Dinismis ko ang pagkakapareha. Maaaring nagkataon lang.

Umusal ako ng maikling panalangin sa ikatatahimik ng kaluluwa niya.

“Nandito ka lang pala Utoy,” sabi ng tinig mula sa aking likuran na nakapagpahina sa aking mga tuhod.

Pumihit ako paharap sa kaniya, blangko ang mukha pero naninikip ang pakiramdam sa sama ng loob. Ang amoy ng peras at banilya ang pumuno sa hangin.

Malungkot ang mukha at alumpihit sa pagsasalita. “Nasabi sa akin ng katulong na may bumisita daw sa bahay at base sa deskripsiyon niya naisip ko na ikaw ang tinutukoy. Sabi pa niya na nasabi nyang nagpunta ako dito kaya naisip ko na baka sumunod ka.”

Naisip ko na buti na lang pala at iyong kasambahay ang inabutan ko, at least siya iyong tipo na basta magaling ka lang sa conversation, siguradong mai-encourage mo siyang i-divulge lahat ng nalalaman. Kung ang ina niya na katiwala sa bahay malamang wala akong malalaman sa kaniya. “Alam ko na ang lahat Kuya Brando.” Ibinaling ko ang tingin sa lapida. “Ang tungkol sa kaniya. Malinaw na sa akin ngayon ang lahat. Tama sila na nagbalik ka lang para maghiganti. Ang sama mo. Dapat ay nakinig na lang talaga ako kina Kuya Rhon at Tiya Beng. Sana’y hindi na ako nasaktan ng ganito.” Hindi ko na napigilan ang pag-iyak.

Napamaang naman siya sa sinabi ko. “Magpapaliwanag ako Rhett…”

“At ano pa ang ipapaliwanag mo? Hindi pa ba sapat ang nalaman ko at lahat ng nakita ko? Ano pa bang pwede mong sabihin para mabilog ang ulo ko?”

Para naman siyang nalilito na pinagtatagni-tagni muna ang mga sasabihin sa isip bago ito ilabas sa kaniyang bibig. Para na rin siguro maging kapani-paniwala sa akin.

Nang akma na niyang ibubuka ang bibig ay inunahan ko na siyang magsalita. “Tama na Kuya Brando, nagawa mo na ang gusto mo. Napaghiganti mo na si Phen. Nasaktan mo na rin ako. Sana lang hanggang sa akin na lang. Dahil ang ginawa mong ito sa akin, wala ng kasing-sakit. Nasaktan mo hindi lang ako kundi pati narin si Kuya Rhon at buong pamilya ko.”

“Kailangan kang makinig sa akin at sa sasabihin ko,” nakikiusap ang kaniyang mga mata. Sinubukan pang hawakan ang aking kamay na mabilis ko namang iniiwas.

“Tama na Kuya Brando,” determinado kong sabi. “Kung anoman ang iba pang balak mo kay Kuya Rhon, sana man lang huwag mo ng ituloy.”

Hindi ko na pinansin pa maging pagtawag niya nang patakbo akong umalis at nilampasan ang nakaparadang kotse niya sa sementadong daan. Natakot ako na ipagkanulo ako ng sariling damdamin kapag ikinulong niya ako sa kaniyang mga bisig at lumambot ang aking puso na basta na lang paniwalaan anomang kasinungalingang sasabihin niya.

Nakasakay na ako ng tricycle sa tapat ng gate ng memorial park ay naaninaw kong nasa harap pa rin siya ng puntod ni Phen sapo ng dalawang kamay ang mukha habang ang araw ay nagkubli ng tuluyan sa kumakapal na ulap sa langit na nagbabadya ng malakas na ulan.

Pagpasok sa gate ng subdivision at halfway ng biyahe papunta sa kalsada namin, ay biglang tumirik ang tricycle. Ilang minuto ding pinilit paandarin ng driver pero mukhang malaki ang problema kaya napilitan na lang akong lakarin ang susunod pang kalahati. Maya-maya lang ay nagsimula ng umambon pagkuwa’y hindi na nakapagpigil pa ang langit at pinawalan na ang dinadalang ulan. Medyo nag-isip na naman ako dahil nagkataon na naman na umuulan kagaya sa panaginip ko.

OMG! Hindi kaya ang napanaginipan ko is now waiting to happen?

Nagtatakbo ako habang patuloy na palinga-linga sa buong kalsada sa takot na baka nasa paligid lang si Jimson. Sa totoo lang gusto ko na ring murahin ang sarili ko sa hindi makontrol na irrational fear na bumalot sa akin.

Nakarating naman ako hanggang sa tapat ng gate na wala pa ring Jimson na bumaril sa akin. Nakahinga ako ng maluwag. So panaginip lang pala talaga iyon at marahil ay nagkataon lang ang pag-ulan.

Sa isiping iyon ay naging kampante ang loob ko. Nakalock ang gate kaya napilitan akong tawagin si Tiya Beng para buksan. Ilang saglit lang ay lumabas ito na nakapayong. Minabuti nitong ang malaking gate na ang buksan para ako makapasok. Nagtaka naman ako nang ang pagkakangiti ay biglang nahalinhan ng takot.

“Rhett…!” sigaw niya na lalong natakot sa kung anoman ang nakita niya sa aking likuran. “Dapa!”

Instinctively, sinunod ko ang sabi niya bago ko pa marinig ang pagputok ng baril. Huli na nang marealize ko na nangyayari na ang aking panaginip nang makita kong bumagsak sa semento si Tiya Beng na duguan sa pagitan ng dalawang dibdib, ang mga mata’y nakapikit at sa pagkabitaw sa paying ay mabilis ding nabasa ng ulan ang suot na damit.

Mabilis ko siyang nilapitan, iniangat ang ulo at sinalo sa aking bisig. “Tiya Beng…!” Tumingala ako sa aking harapan at nakita si Jimson na hawak ang baril at nakatutok sa akin. Ang balang dapat sana ay akin ay tumama sa dibdib ni Tiya Beng nang padapain niya ako. Mabilis ding lumukob sa akin ang sobrang takot sa pagkatutok sa akin ni Jimson ng baril.

Nakita ko na ang eksenang ito sa aking panaginip. Ang kaibahan nga lamang, I was never afraid of Jimson and confronted him and outwit him in the process. But not now, this is real life and I feel my whole body was actually shaking, and cannot even utter a single word!

Mala-demonyo ang pagkakangiti ni Jimson. “Time is up! Bang!” malakas niyang sabi na medyo kinibot pa ang hawak na baril na kunwari ay pumutok. Humalakhak pa ito ng malakas na daig pa ang isang psychopath.

Unconciuosly, napahigpit ang yakap ko kay Tiya Beng na ramdam ko ang papahinang paghinga.

“Paalam Rhett Santillan!” sabi ni Jimson with a triumphant smile in his face.

Bago pa nakalabit ni Jimson ang gatilyo ng baril ay bigla itong nabuwal sa pagkakatayo. Lumitaw naman sa harapan namin si Engr. Clyde hawak ang isang may kalakihang bato na ipinampukpok niya sa nawalang malay na si Jimson.

Matagal-tagal akong nanatili sa state of shock. Bigla para akong na-detach sa mga nangyayari at naging piping saksi. Kinuha ni Engr. Clyde ang baril ni Jimson saka lumapit sa amin. Kagaya sa panaginip, rumehistro sa mukha nito ang pagkagulat nang makilala si Tiya Beng at kuhanin sa aking mga bisig. May mga sumunod pa siyang sinabi na hindi ko na mawawaan.

“Tayo na Rhett, kailangan na nating dalhin si Beng sa ospital!”pasigaw ang pagkakasabi ni Engr. Clyde sa harapan ko na nagpabawi sa aking kabiglaanan.

Sumunod ako sa kaniyang pagtakbo sa paghahanap ng masasakyan.

Nang lingunin ko si Jimson ay nagkamalay na ito. Nang mapansin kami na hindi pa nakakalayo ay nagmamadali itong nagtatakbo sa kabilang direksiyon. Dahil sa pagtakbo niya na sa amin pa rin nakapako ang tingin, hindi tuloy napansin ni Jimson ang isang paparating na kotse. Kitang-kita ko nang mabundol siya na sa lakas ng impact ay gumulong siya mula sa harapan, paitaas at nang bumagsak sa likuran ay ginulungan ang mismong ulo ng kasunod namang sasakyan. Dead on the spot si Jimson.

Nangilabot ako sa nangyari. Iba talagang humatol ang langit.



“NAITANONG MO SA AKIN dati kung may iba kaya hindi ko magawang pakasalan ang ka-live in ko ng matagal na panahon na hindi ko sinagot ‘di ba?”

Hindi ko ini-expect ang bubuksang topic ni Engr. Clyde habang pareho kaming nakaupong magkatabi sa upuan sa may hallway sa labas ng operating room kung saan nasa loob si Tiya Beng para tanggalin ang balang bumaon sa pagitan ng kaniyang dalawang dibdib. May bahid pa ng dugo ang suot niyang damit sa pagkakarga niya kay Tiya Beng.

Gusto ko sanang manahimik para gugulin ang oras sa pagdarasal na sana ay malampasan ni Tiya Beng ang krisis kahit na marami akong tanong sa aking isip. Pero dahil si Engr. Clyde na rin ang nagsimula, sa tingin ko’y mainam na ring malaman pa kung anoman ang naging ugnayan nila ni Tiya Beng.

Tumango ako sa kawalan ng sasabihin.

“Iyong iba na iyon ay si Beng. Nakilala ko at naging kaibigan. Siya ang babaeng minahal ko.”

Bigla akong nacurious sa pahayag niya. “Paano ho kayo nagkakilala ni Tiya?”

“Dahil na rin sa kapatid niya kaya ko sya nakilala. Ang totoo, una akong nagkagusto sa kapatid niya,” sinabi niya ang tunay na pangalan ni Mommy na ikinagulat ko.

“Si Mommy?”

Napakunot-noo siya pero nang maisip na pamangkin nga pala ako ni Tiya Beng and that means anak ako ng babaeng una niyang nagustuhan ay napatango na siya.

“Pero nalaman ko na may asawa na pala ang Mommy mo. Iyong Daddy mo na nasa Korea. Hindi ko alam kung paano nangyari basta nagising na lang ako isang umaga na hindi na ang Mommy mo ang gusto ko at ang Tiya Beng mo na nang mga panahong iyon ay nagkakalabuan na silang mag-asawa.”

“May asawa na rin noon si Tiya?”

Mapait ang kaniyang ngiti. “Oo. Your aunt is a battered wife. Sadista ang naging asawa niya. Hindi rin sila nagkaanak. Nakahinga lang siya ng maluwag nang pansamantalang ipadala ito ng kumpanyang pinapasukan sa ibang bansa. Salitan na ilang buwan na nasa ibang bansa ang asawa niya at ilang buwan na kasama niya. Doon ko siya noon nakilala, habang devastated at walang direksiyon ang buhay. Siguro iyon ang naging dahilan kung bakit naging malapit kami sa isa’t isa at nagkarelasyon.”

“Tapos po…” sabi ko nang medyo humaba na ang patlang sa pagitan namin.

“Bawal ang naging relasyon namin kaya hindi iyon nagtagal. Naputol ang ugnayan namin nang dumating ang kaniyang asawa. Gusto ko siyang ipaglaban pero siya mismo ang umayaw. Sinabi niya sa aking mahal pa rin niya ang asawa niya kahit alam kong ako ang mahal niya at natatakot lang siya sa maaring mangyari kung sakaling malaman nito ang tungkol sa amin.”

“Nalaman po ba ng asawa ni Tiya?”

May napansin akong nangingilid na luha sa kaniyang mga mata. “Hindi ko alam kung nalaman. Basta iniwanan nila ang tinutuluyang bahay sa Maynila at lumipat sa ibang lugar. Hinanap ko sila pero napatunayan ko na mas madaling hanapin ang nawawala kaysa nagtatago hanggang ako na rin mismo ang sumuko. Naisip ko na lang na darating din ang araw na kahit hindi ko sila hanapin, ay makikita ko pa rin. Hindi ko lang ini-expect na sa ganitong paraan ko siya muling makikita.”

Naputol ang pagsasalita ni Engr. Clyde nang dumating sina Mommy at Kuya Rhon. Kakatwa namang hinahanap pa rin ng mata ko si Kuya Brando, ini-expect na kasama ni Kuya Rhon.

Iba ang epekto sa akin na makita ko silang magkasama, gusto kong mainggit. Iba rin ang pakiramdam na makita ulit si Kuya Rhon. Gusto kong magalit sa kaniya pero sa kabila noon gusto ko rin siyang paalalahanan sa anomang balak gawin sa kaniya ni Kuya Brando.

“Rhett, anong nangyari kay Beng?” puno ng pag-aalala ang tinig. Nang makita si Engr. Clyde ay saglit na natigagal. “Clyde…?”

Isang marahang tango lang ang tugon nito sa kaniya.

Mabilisan kong iknuwento sa kanila ang mga nangyari. Dahil alam ko namang magkakilala sila kaya ipinakilalala ko na lang si Engr. Clyde kay Mommy bilang Supervisor ko sa OJT.

“Nandito rin kami kanina pero sa ibang floor. Pag-uwi namin saka na lang nalaman sa kapitbahay ang nangyari. Bumalik kami ulit dito,” sabi ni Kuya Rhon na wala namang particular na kinakausap.

Napaisip ako sa sinabi niyang nandito sila ni Mommy kanina pero hindi na ako nakapag-follow up ng tanong nang magsalita si Mommy na nakatingin kay Engr. Clyde.

“Bakit ka naman naroon at that time?” tanong ni Mommy. Isang tanong na sa dami na rin siguro ng iniisip ko ay ngayon ko na rin lang naisip ulit.

“Bago kasi iyon, tumawag si Vlad sa akin.” Ibinaling niya ang tingin sa akin. “Tinatawagan ka raw niya pero hindi ka makontak.”

Naalala ko na battery empty nga pala ako kaninang umagang paggising at hindi na rin ako nag-abala pang mag-charge.

Nagpatuloy siya. “Naisip naman ni Vlad na may inaasikaso din si Sir Brando kaya hindi na niya ito inabala bagkus ay ako na lang ang tinawagan niya. Nagpunta daw siya kina Jimson para kuhanin ang iba niyang gamit nang marinig niya na kinakausap ni Jimson sa sarili habang nakaharap sa salamin at may hawak na baril. Pupuntahan ka nga daw niya at papatayin. Kaya nang hindi rin kita makontak naisip kong mas mabilis kung puntahan kita. Minalas naman na pagpasok ko sa gate ng subdivision ay sumabog ang kanang gulong ng kotse ko kaya nagtatakbo na lang na tinungo ang bahay para mapaalalahanan ka. I realized I came just the right time para iligtas ko kayo kay Jimson.”

Tumingin ako kay Kuya Rhon na biglang nagbaba ng mukha. Hindi na inabala pa ni Vlad si Kuya Brando dahil inaasikaso nito ang pagkakabalikan nilang dalawa ni Kuya Rhon. Muli parang may mga na-uunahang punyal na tumarak sa aking puso.

Pinilit kong idismiss ang lungkot ng humaplos sa aking pagkatao. Ikinuwento ko na lang ang tungkol kay Jimson at Vlad kina Mommy at Kuya Rhon para maka-relate sila somehow.

Pinigilan ko ang sariling tanungin si Kuya Rhon tungkol kay Kuya Brando at maging ipaalam sa kaniya na nakita ko silang magkasama sa memorial park kaninang umaga.

Maya-maya lumabas na ang attending physician. Lumiwanag lahat ang mukha namin nang sabihin nitong ligtas na sa krisis si Tiya Beng. Kailangan na lamang nito ang masalinan ng dugo dahil sa dami ng lumabas sa kanya kanina.



MAHILI-HILO PA RIN ako ng bahagya pagkalipas ng ilang minuto matapos kuhanan ng dugo na ngayon ay isinasalin na kay Tiya Beng habang nakahiga sa hospital bed at nananatiling wala pa ring malay.

Kaaalis din lang ni Engr. Clyde na may pupuntahan lang daw saglit. Si Kuya Rhon ay lumabas din ng silid at tanging si Mommy lang ang naiwan kasama kong nagbabantay kay Tiya Beng.

Gusto ko sanang samantalahin ang pagkakataong iyon para kausapin si Mommy at itanong lahat ng gumugulo sa isipan ko pero hindi man lang niya ako pukulan ng tingin. Pinili ko na lang ang manahimik.

Mga ilang minuto pa ay nakaipon na ako ng lakas kaya napagpasiyahan kong magtungo sa canteen ng ospital pagkatapos magpaalam kay Mommy. Gusto kong bumili ng maiinom.

Paliko na ako sa pasilyo papuntang canteen nang matigilan ako sa nakita. Magkasama sina Kuya Rhon at Kuya Brando, papasok na ng pintuan ng canteen.

Nandito rin si Kuya Brando? Bakit hindi man lang siya nagpakita kanina? Palibhasa ay guilty kaya hindi makaharap sa akin, sa isip-isip ko.

Hindi ako makakilos sa kinatatayuan. Tingin ko’y biglang lumamlam ang mga ilaw sa buong ospital saka muling naghabulan ang pag-agos ng luha sa aking magkabilang pisngi.

Pinilit ko lang makabawi nang mapansin ko silang palabas na ulit ng canteen pagkaraan ng ilang minuto. Nagmadali akong bumalik sa silid ni Tiya Beng para hindi nila ako mapansin.

Imbes na si Mommy ay si Engr. Clyde na ang naabutan ko sa silid na nagbabantay kay Tiya Beng. Tumingin saglit sa akin saka pilit na ngumiti.

“Sana gumaling na siya agad. Sana magkamalay na. Gusto kong sa pagmulat niya ng mga mata, ako ang unang makita niya.” Puno ng emosyong sabi ni Engr. Clyde. Ramdam ko na mahal na mahal niya talaga si Tiya Beng dahil after all these years nanatili itong laman ng kaniyang puso at isip. “Marami din akong gustong malaman na alam kong siya lang ang tanging makakasagot.”

Ako rin may gusto rin akong itanong sa kaniya, sa isip ko lang.

“Ramdam kong hindi nalaglag ang anak naming na ipinagbubuntis niya gaya ng sinabi niya noon. Alam kong sinabi lang niya iyon dahil sa takot sa asawa niya. Malakas ang pakiramdam kong buhay ang anak namin.”

Namilog ang mga mata ko sa narinig. “May anak po kayo ni Tiya Beng?”.

Hindi na nakuhang sagutin pa ni Engr. Clyde ang tanong ko nang pumasok sa silid sina Mommy at Kuya Rhon.

“Si Rhon muna ang magbabantay kay Beng,” sabi ni Mommy sa amin ni Engr. Clyde. “Rhett, sumama muna kayo sa akin, pupunta tayo kay Chairman.”

Chairman? Nandito rin siya sa ospital?

Bakas naman ang pag-aalala sa mukha ni Engr. Clyde. “Bakit anong nangyari? Okay pa naman siya kaninang iwan ko bago magtungo dito?”

Nalilito naman ako sa naririnig. Si Engr. Clyde galing din doon? “Bakit?” Iyon na lang ang naitanong ko sa dami ng pwedeng itanong.

“Tayo na Rhett, saka ko na sasabihin sa iyo pagdating doon…hinihintay na tayo ni Chairman.”

Naalala ko ang nakita ko dati na magkasama sila ni Mommy sa isang kainan sa SM. Aaminin na ba nila ngayon na kaya sila magkasama ay dahil si Chairman ang kalaguyo ni Mommy na siyang nadatnan noon ni Daddy at nagresulta sa kamatayan nito? Sasabihin ba nito na siya ang ama ko? At biologically speaking magkapatid kami ni Phen?

Para na lang akong hipong nagpatangay sa agos na narating ang silid ni Chairman. Naabutan ko si Kuya Brando sa may gilid ng kama na parang katatapos lang makipagusap sa ama. Umalis ito at nagtungo sa visitor’s chair na naroon pagkakita sa amin. Lalay ang balikat at parang bigat na bigat ang pakiramdam.

Nilapitan namin si Chairman, nasa may kanan ko si Engr. Clyde samantalang si Mommy sa kaliwa.

Bukod sa oxygen ay may iba pang aparato ang nakadikit kay Chairman na nalaman kong inatake pala puso ayon na rin kay Engr. Clyde. Wala ang kakisigan at appeal na nakita ko sa kaniya dati sa mismong ospital na ito nang makuryente si Kuya Brando. Ang nakita ko ay isang nahihirapan na nilalang na tuluyan ng kinamkam ng karamdaman.

“Nandito na si Rhett,” sabi ni Mommy kay Chairman. Nagpilit itong magmulat saka sumenyas na tanggalin saglit ang oxygen sa bibig para siya makapagsalita na siya namang ginawa ni Engr. Clyde.

Iniabot sa akin ni Chairman ang kanang kamay na napilitan ko namang abutin. Pinisil niya ng bahagya ang kamay ko bago nagsalita. “Ikaw pala ang matagal na naming hinahanap. Patawarin mo ako Rhett na sa dalawang beses nating pagkikita ay magaspang na pakikitungo pa ang ipinakita ko sa iyo. Patawad dahil hindi ko alam.”

Para namang nalulon ko ang sariling dila na hindi alam kung ano ang sasabihin. Ano daw? Matagal na hinahanap? Patawad para saan?

Tumingin ako kay Mommy, naghahanap ng kasagutan. Puzzled expression naman ang nakita ko kay Engr. Clyde.

Nang hindi siya magsalita ay napilitan na akong magtanong kay Chairman mismo. “Kayo po ba ang totoong ama ko?”

“Anong ibig sabihin nito? Hindi ko maintindihan,” sabi naman ni Engr. Clyde. Halos pareho kami ng pakiramdam na alam pareho ni Chairman at ni Mommy ang pinag-uusapan pero kami ay hindi.

Kahit hirap ay nakuha pa rin niyang umiling saka ibinaling ang tingin kay Engr. Clyde. “Clyde…”

Awtomatiko ang sabi ni Engr. Clyde, parang hindi pinag-isipan. “Ano iyon Kuya?”

Napamulagat ako. Kuya? SiEngr. Clyde at Chairman magkapatid?

Nagsalitan ang tingin ko kay Engr. Clyde at Chairman sa mga sumunod na patlang.

Si Chairman ang unang bumasag ng katahimikan. “Clyde…si Rhett, siya ang matagal mo ng hinahanap. Siya ang anak ninyo ni Beng.”

Hindi ako halos makapaniwala sa narinig ko. Mga ilang segundong naging blangko ang isip ko. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o magagalit sa nalaman. Maya-maya lang ay umagos ang hindi mapigilang luha sa aking mga mata.

Finally nagsalita na rin si Mommy, tuluyang binasag na niya ang pananahimik. Kung bakit ay hindi ko alam. “Oo, Rhett…Clyde. Totoo ang sinabi ni Chairman.”

Naunahan ako sa pagtatanong ni Engr. Clyde. “P-paano nangyari iyon?”

Huminga muna ng malalim si Mommy bago muling nagsalita. “Pinilit itago ni Beng sa kaniyang asawa na noon ay nasa ibang bansa na buntis siya at ikaw ang ama. Naisip niya na mahihirapan siyang gawin iyon kung alam mong isinilang niya ang anak ninyo. Minahal ka ni Beng ng higit pa sa pagmamahal na inilaan niya sa kaniyang asawa kaya ayaw niyang umabot sa puntong malaman ng asawa ang inyong relasyon at kung ano ang gawin nito sa iyo. Kaya bago pa man mahalata ang kaniyang ipinagbubuntis ay minabuti na niyang iwasan ka at sabihin sa iyong nalaglag ang bata sa kaniyang sinapupunan. Buti na lang at nasa ibang bansa na ulit ang asawa niya nang naging pansinin na ang paglaki ng kaniyang tiyan.” Tumingin sa akin si Mommy. “Sa mismong araw ng kapanganakan mo Rhett nakatakdang dumating ang asawa ni Beng, buti na lang at na-delay pa ng tatlong araw pagkaluwal sa iyo.”

“At sa iyo niya ibinigay?”

Tumingin si Mommy ay Engr. Clyde saka maraahng tumango. “Wala siyang choice kundi ibigay sa akin. Ako din wala din choice kundi pumayag. Kapatid ko siya at kung anomang kasalanan ang nagawa niya, iyon ay dahil never siyang nakaramdam ng pagmamahal sa tunay na asawa. May responsibilidad din akong tulungan siya. Kaya pagpasok pa lang sa ospital ay pangalan ko na ang ginamit ni Beng. Ako ang lumitaw na nanganak sa ospital at si Rhett ay Santillan na ang ginamit na apelyido. At itinago ko rin siya sa iyo dahil alam kong magdududa ka kapag nakita mo si Rhett.”

“At pumayag na lang ng basta ang asawa mo?”

“Nasa Korea siya noon. Alam kong naniwala siya sa mga sinabi ko pero alam ko ding may maliit na bahagi ng isip niya ang may pagdududa. Hindi ko rin alam kung tama ang naging desisyon ko pero ang anggulo na lang na tiningnan ko ay iyong natulungan ko si Beng na itago si Rhett sa kaniyang asawa.”

Napailing-iling si Engr. Clyde saka nang may biglang naisip ay muling nagsalita. “Iyon ba ang dahilan kung bakit nagalit ka sa akin nang minsang puntahan kita para hanapin si Beng at halos magmakaawa ako sa iyo na hindi ko sinasadyang niyakap ka pa para sabihin mo lang sa akin kung nasaan si Beng? Na simula noon ay ayaw mo na akong kausapin?”

Para namang may sumariwang sugat sa puso ni Mommy. “Oo Clyde, iyon ang araw na pinagsisihan ko ang pagpayag na akuin si Rhett bilang anak ko,” – tumingin siya sa akin – ,”dahil iyon ang araw na nadatnan ako ng aking asawa na sorpresang umuwi. Sa nakita niya, nawala na lahat ng paliwanag ko na ikaw Rhett ay hindi ko anak. Ayaw na niyang maniwala na ikaw ay anak ni Beng. Ang sumiksik sa utak niya, nagtaksil ako at ikaw Clyde ang kalaguyo ko. Umalis siya ng bahay at nagpakalasing. Nabangga ang minamanehong kotse at namatay.” Kasabay ng huling salita ang pagpatak ng mga luha.

Totoo naman pala ang sinabi ni Tiya Beng sa akin na dahilan kung bakit galit sa akin si Mommy. Ang isang bagay na hindi lang totoo ay iyong si Mommy ang ina ko at ang namatay sa aksidente ay ang tunay kong ama. Naiintindihan ko na ngayon si Mommy.

Ako naman ang nagsalita. “Kung ganoon po, bakit inilihim niyo pa sa akin ang totoo? Hindi ba dapat pagkatapos noon o kahit man lang noong magkaisip ako ay sinabi na ninyo ni Tiya Beng ang totoo?”

Napailing si Mommy. Nagpahid saglit ng luha sa pisngi. “Nakiusap si Beng na ituloy na namin ang pagpapanggap habang nandito man lang ang asawa niya. Pumayag na rin ako dahil wala na ang asawa ko at hindi ko na maibabalik pa ang buhay niya. Ang siste ay matagal bago bumalik ang asawa niya sa ibang bansa.”

“At natakot na rin si Beng sa sinabi ko sa iyong pagbabanta na kapag nahanap ko ang anak ko ay kukunin ko ito sa kaniya?” tanong-konklusion ni Engr. Clyde sa sinabi ni Mommy.

Tumango si Mommy. “Oo, natakot si Beng na mawala sa kanya si Rhett kaya pinanindigan na lang niya ang pagpapanggap namin kahit noong mamatay ang asawa niya sa plane crash noong three years old ka Rhett,” sabay tingin sa akin. “Bago iyon ay lumipat na rin kami ng tirahan para mapalayo sa iyo Clyde at pagkatapos ng dalawang taon, nagpunta na rin ako ng Korea para hindi mo na ako masundan.”

“Dahil ba doon Mommy kaya ganoon na lang ang turing ninyo sa akin?”

May guilt feeling naman nang magsalita siya. “Partially yes. Totoo iyong sinasabi ko na nagagalit ako kapag nakikita kita kasi naaalala ko ang pagkakamali ko, naalala rin kita Clyde, naaalala ko rin ang nangyari noong gabing pinagkamalan tayo ng asawa ko na nagresulta sa pagkamatay niya. Pero aside from that, gusto ko ring ipitin si Beng para mapilitan siyang sabihin na sa iyo ang totoo. Sana maunawaan mo ako at sana huwag kang magagalit sa akin.”

Bakit naman ako magagalit? Noon ngang hindi ko pa alam ang lahat sa kabila ng trato niya ay mahal ko pa rin siya, ngayon pa kayang nalaman ko na? Sa isang banda ay may nagawa din siyang kabutihan sa akin mula pagkabata. Siyempre hindi natin alam kung anong pwedeng gawin ng isang sadistang lalaki sa anak ng asawa sa kaniyang kalaguyo di ba?

“Unfortunately Rhett, hindi siya nagkaroon ng lakas ng loob hanggang dumating na ako” patuloy ni Mommy.

“Iyon ba ang dahilan kung bakit parang umiiwas kayo? At halos pagbawalan na rin ako ni Tiya Beng na kausapin ko kayo?”

“Oo Rhett, ayaw kasi ni Beng na pag kinompronta mo akong muli ay hindi ko na mapigilan ang sariling sabihin ang totoo. Pakiusap niya kasi na siya na ang magsasabi sa iyo ng personal. Sobrang pag-aalala nga niya nang malaman na nagkakamabutihan kayo ni Brando. Pinakiusapan pa niya si Rhon na umuwi.”

Hindi ko na ikinagulat na malaman iyon dahil expected ko na kaya biglang umuwi si Kuya Rhon.. “Iyong usapan ninyong tatlo ni Tiya Beng at Kuya Rhon nang gabing dumating si Kuya Rhon, alam kong totoo iyon.”

“Tama ka Rhett, totoo iyon. Bago ka umalis sa pagkakasilip sa bintana ay nakita na kita kaya pagkatok mo sinabi ko na sa kanilang narinig mo na ang huling pag-uusap naming habang nakasilip ka sa bintana, sa pakiusap ni Beng na huwag sa pagkakataong iyon sabihin sa iyo ay mabilis kaming nag-isip. Kunwari ay galing sa pagkakatulog si Rhon, si Beng naman ay maagang nagpahinga sa silid at ako naman, nagpunta ako sa likod bahay para ipakitang hindi pa ako dumadating.”

Napailing ako nang maalala ang level ng inis ko nang gabing iyon.

“Sana Rhett, mapatawad mo ang iyong ina. Sana intindihin mo na mahirap para sa kaniya ang isiwalat sa iyo ang katotohahan sa takot na mag-iba ang tingin mo sa kaniya at in the long run, malaman mo na rin Clyde ang katotohanan at kunin para ilayo si Rhett sa kaniya.”

Kinapa ko ang aking puso kung may galit ba ako kay Tiya este Mommy Beng. Hindi ko masigurado kung meron.

“Nakita ko kayo ni Chairman sa SM na magkausap…”

Kahit hirap pa rin magsalita, si Chairman ang sumagot sa akin. “Hindi ko inaasahan na makikita ko siya. Buti na lang pumayag siyang mag-usap kami at doon niya inamin na hindi ka nalaglag Rhett. Natuwa ako dahil buhay ka. Nagulat ako nang malaman kong ikaw. Nalungkot ako dahil pangit ang naging pagkikita natin.”

Napatango ako saka may naisip na itanong. “Paano naman po kayo naging magkapatid ni Engr. Clyde?”

Nag-alis ng bara sa lalamunan si Engr. Clyde. “Magkapatid kami sa ama ni Chairman. Binata na ako nang malaman ko ang totoo. Mabait ang lolo mo sa akin pati na rin si Kuya.”

“Pero bakit Chairman ang tawag mo sa kaniya?”

Natawa ng mahina si Engr. Clyde. “Nakasanayan ko na lang ng ganoon kaya maging kay Brando ay Sir din ang tawag ko. Isa pa, hindi naman mataas ang pinag-aralan ko at wala akong alam sa pagpapatakbo ng negosyo. Desisyon ko na rin na maging karaniwang empleyado lang ng SJR kahit na inaalok ako ni Kuya ng mas mataas na posisyon. Simple lang ako Rhett, hindi ko gaanong priority ang kayaman, ang importante lang sa akin ay si Beng. Kaya nang mawala siya ay nawalan na rin ako ng saya sa buhay at lalo na rin akong dumistansiya sa SJR.”

Sumabad naman si Chairman. “Kaya ipinag-utos ko noon ang paghahanap sa iyo para maging masaya itong si Clyde at muling bumalik sa akin. Pero simula nang mawala si Beng ay hindi ko na rin siya nakita not until –“

Dahil sa hirap magsalita si Chairman ay si Engr Clyde na ang nagpatuloy, “Malaman ni Kuya na ako ang kumupkop kay Brando nang umalis ito sa poder niya.”

“Bakit hindi ninyo nabanggit sa akin na hindi lang basta kakilala ninyo si Kuya Brando kundi pamangkin ninyo?”

Napangisi si Engr. Clyde. “Simple nga akong tao kaya kung anoman ang meron ako, hinihintay ko na lamang ang ibang tao na sila mismo ang makaalam noon kesa sa ipagmayabang ko pa. Isa pa, si Sir Brando ay hindi ko naman pamangkin biologically. Magkaganoon man, daig pa sa isang tunay na anak ang turing ko sa kaniya.”

“Hindi po ba Lavina kayo?” ang tinutukoy ko ay ang apelyido niya.

“Iyon kasi ang apelyido ng nanay ko na sinunod ko—hindi Ramirez.”

Sa ikalawang pagkakataon ay pinisil muli ni Chair—este Tito Chairman ang kamay kong hawak pa rin niya. “Pinapatawad mo na ba ako Rhett?”

Hindi ko alam kung normal ba ako na walang maramdamang galit para kay Tito Chairman. Pero sigurado ako na wala talaga at imbes na retaliation ay pagpapatwad ang naghahari sa puso ko. “Opo,” malakas na sabi ko saka ko siya niyakap sa pagkakahiga sa kama.

Tuwang-tuwa si Tito Chairman sa gesture kong iyon at nakita ko pa siyang naluha pagkatapos.

“Ako din pinapatawad mo na?” nakangiting tanong ni Mommy sa akin.

“Opo,” walang pag-aalinlangan kong tugon.

Niyakap ako ni Daddy Clyde, maluha-luhang ipinadama ang pagmamahal ng isang tunay na ama. “Anak, mahal na mahal kita. Kaytagal kong hinintay ang pagkakataong ito, at ngayong nandito na, hindi mo lang alam kung gaano ako kasaya.”

Napaiyak na rin ako saka niyakap na rin si Daddy Clyde. “Ako din Dad, masayang-masaya ako.”

Inakay ako palabas ng kwarto ni Daddy Clyde. Nadaanan namin malapit sa pinto si Kuya Brando na nakangiti sa amin na biglang binawi nang tingnan ko siya ng may galit sa aking mukha.

Hindi ko alam ang iniisip niya pero masyadong mahalaga ang panahon ko ngayon para pag-aksayahan pa ng oras na isipin siya. Isa pa hindi naman niya ako iniisip na dahil sila na ulit ni Kuya Rhon.

Pagpasok namin ni Daddy Clyde sa silid ni Mommy Beng ay nagpaalam si Kuya Rhon na lalabas lang daw saglit. Kahit busy ang aking isip sa aking mga magulang, hindi pa rin nakaligtas sa aking puso ang sakit, siguradong kaya lumabas si Kuya Rhon ay para puntahan si Kuya Brando.

Pabayaan mo na sila, utos ng isip ko kahit taliwas naman sa sinasabi ng puso ko.

Pero sa isang banda, hindi man ako masaya sa buhay pagibig ko, masaya naman ako sa new-found family ko. Okay na iyon. Kontento na ako.

“Napatawad mo na ba siya anak?” tanong ni Daddy Clyde nang makita niyang tutok ako ng tingin kay Mommy Beng habang nakaupo sa gilid ng kama.

Saka ko naisip kung bakit wala akong nakuhang features sa kinilala kong Daddy dahil hindi naman pala talaga siya ang tunay kong ama. At ang features na pinagkamalan kong namana kay Mommy ay hindi naman pala sa kaniya kundi kay Mommy Beng na kung mapapansin ay magkamukha silang dalawa. Si Mommy Beng nga lang ay matabang version ng seksing si Mommy.

Kakatwa mang ituring ng ibang tao pero sa muling pagkapa ko ng aking damdamin ay puro pagpapatawad at pagmamahal lang ang natagpuan ko doon para sa aking tunay na ina na naging kasama ko at nag-alaga mula pagkabata hanggang sa aking paglaki. “Opo, napatawad ko na siya. Napatawad ko na si Mommy Beng kaya dapat magkamalay na siya.”

“Magkakamalay siya anak, gigisingin siya ng pagmamahal sa puso natin na para sa kaniya.”

Para namang naririnig kami ni Mommy Beng na iginalaw ang mga daliri sa kamay na malapit sa akin.

Sabay kaming nagkangitian ni Daddy Clyde.

Eksaktong apat na oras nang iwanan namin si Tito Chairman ay nalaman namin mula kay Mommy na finally bumitaw na siya. Pumanaw na ang tiyuhin kong kinilala ko sa ganoon kaikling panahon.

Tatapusin…